Дваесет години Македонија талка на патот до својот развој. Секој чекор напред е проследен со два чекори назад. До луѓето ли ќе да е? До политичарите или до ненапишаната стратегија која однапред секој успех го претвора во неуспех. Можеби хемиската формула се наоѓа во структурата на нашата мозочна клеточна маса која во корен го сече успехот, за да нема напредок. Ова е време на ренесанса на просечноста, кога ниту на младите надарени умови не им даваме шанса да се обидат да променат нешто за себе и за својата држава. Така беше вчера и денес. Но, утре…Утре можеби ќе се промени нешто. Затоа пријателе, не се откажувај!!!
Венко Андоновски:
Што е негативна селекција?
Негативна селекција е кога намерно на чело се избира послабиот,
за да не оди напред подобриот, затоа што тогаш сите ќе мора да одат напред.
За да не мора да се оди напред. За да не мора да се работи.
Тоа е цената на мрзеливоста, комоцијата и диктатурата на просекот.
Тоа е кога народот сака да го убие најдобриот, затоа што најдобриот го засрамува просекот.
Тоа е моја дефиниција, по искуствата со персонализмот и колективитетите.
Oбичните, не го сакаaт најдобриот, затоа што најдобриот им покажува
колку се ретардирани, недугави, неработливи.
Во оваа држава постојат луѓе што откако ќе го испијат утринското кафе,
прават планови како сопствениот бофал ќе го продадат како А-класа.
И прават планови (цели стратегии нацртани на хамер)
како ќе им постават бариери на способните,
од Бога бакнатите, на надарените.
Значи, целта е да се постави барикада.
Тоа се случува секаде – на факултетите, во политиката, кај чиновниците, во МАНУ.
Секаде.
И затоа – не се откажувај!
Ова е држава во која (ако замислиме дека секоја професија е бокс-меч)
мораш да победиш со нокаут, оти ако одиш на победа со поени,
судиите ќе го наместат мечот, и иако си супериорен, ќе загубиш со 3:2!
Тоа бара енергија. Тоа цица енергија. Ама тоа е тоа.
Македонија. Вечна.
Толку вечна што не подлежи на развој.
Автор, Венко Андоновски