Пишува: Борјан Јовановски
Минатата недела добивме вест од Брисел дека конечно после четири години блокади од Бугарија, Советот на министрите за внатрешни работи на ЕУ го усвои текстот на договорот Фронтекс на сите официјални јазици на ЕУ и на македонски јазик. Оваа одлука е донесе со гласот ЗА на бугарскиот министер за внатрешни работи чија држава четири години го блокираше усвојувањето на овој документ, токму поради неговата верзија на македонски јазик.
Изненадувачки, оваа вест и не доби поширок одглас во македонската јавност, иако е јасен показател дека усвојувањето на преговарачката рамка со ЕУ ја отстрани бугарската блокада за македонскиот јазик во ЕУ. Инаку токму загриженоста дека македонскиот јазик нема да биде дел од лингвистичкиот систем на ЕУ, летово покрена лавина од емотивни реакции кои резултираа со бројни протести на илјадници наши сограѓани изложени токму на манипулацијата од разни политички центри на моќ дека преговарачката рамка на ЕУ или таканаречениот француски предлог се негација на македонскиот јазик и идентитет.
Наспроти малото внимание посветено на оваа вест која пристигна како доказ за признавањето на македонскиот јазик во институциите на ЕУ, сведоци сме на стотици објави по сите медиум за изјава на било кој маргиналец на бугарската политичка сцена каде што, за волја на вистината, често се регистрираат навредливи изјави кон македонскиот јазик и идентитет. Па така, на пример, Џамбаски или Каракачанов се апсолутно ѕвезди на медиумската сцена во Македонија која редовно ги забележува провокациите на овие политички маргиналци кои добија гласови на последните парламентарни избори кои се бројат со некои максимални 1% од гласовите, при што не освоија ниту едно место во бугарскиот парламент. Патем, никој и никаде не го спомна името на министер во владата на Бугарија кој дигнал два прста во Советот на министрите на ЕУ со кој е усвоен договорот Фронтекс по четиригодишното вето од Бугарија, елиминирано со преговарачката рамка. Па сега, кога станува јасно дека македонскиот јазик добива своја афирмација во европските институции, имате изјави како онаа на Стевчо Јакимовски:
„Еден амбасадор ми вели како била голема придобивка што во Европа ќе влеземе со македонски јазик. Му реков, извинете, ама изгледа вие од Европа малку се занесувате дека ние би влегле во Европа без македонскиот јазик. Треба колут напред да правиме од среќа?“, прашува Јакимовски.
Точно е дека нема причина за правење „колут напред од среќа“, затоа што македонскиот јазик не доаѓа предвид да биде негиран во ЕУ и затоа што македонскиот јазик е неспорна реалност во секој светски лингвистички атлас, но Јакимовски и редица политичари како него би требало да кажат сега зошто даваа фаталистички изјави со суицидни „колути назад“ кога тврдеа дека македонскиот јазик е негиран со преговарачката рамка или таканаречениот француски предлог, мобилизирајќи и манипулирајќи, свесно или од незнаење , илјадници наши сограѓани во јули кога се случи прифаќањето на преговарачката рамка.
И додека Џамбаски и слични маргиналци во Бугарија се ѕвезди на медиумската сцена во Македонија, не забележав било кој да ја пренесе изјавата на двајца пратеници од европскиот парламент, Пицула и Немец, кои многу јасно рекоа дека македонскиот јазик и употребата на терминот Македонци не се никаков проблем во европските институции, што наведува на еден грд впечаток дека ова јавност просто ужива во негациите на македонскиот идентитет кои доаѓаат од типови како Џамбаски, додека сè друго, од многу порелевантни извори кои го тврдат спротивното, не предизвикуваат никаква емоција или внимание.
Не помалку важно е да се спомене и отсуството на објави за тоа дека, на пример, Институтот за македонски јазик, конечно, после 20 години, вработи десетина лингвисти чија задача е нега и унапредување на македонскиот јазик. Внимание не привлече ни веста дека една и пол година по промоцијата на дигиталниот толковен речник никој или барем дел од онаа „стручна јавност“ често вклучена во фаталистичкиот политички дискурс за „уништување на македонскиот идентитет“ не се јавила со предлог за вклучување на нови зборови во дигиталниот толковен речник и покрај таквата можност. Ако целта е критика на владејачката структура зошто на пример таа иста „стручно патриотска јавност“ не ја критикува владата која три години по ветувањето за реставрација на старото училиште во Љубојно, второ во кое по војната се одржа настава на македонски литературен јазик, и негово етаблирање во Центар за грижа и унапредување на македонскиот јазик сè уште нема абер да биде остварено. Нема ни критики од истите „стручни патриоти“ за секојдневната негација на македонскиот јазик во јавната комуникација во која стана сосема нормално да се отстапува од литературните норми на македонскиот јазик. Или од непримената на законот за употребата на македонскиот јазик. Не! Нас тоа не нè интересира. Ние, сепак, многу повеќе сакаме да „уживаме“ во камшиците на бугарските маргиналци, прифаќајќи го мазохизмот како стил на живеење.
А дали македонскиот јазик е исправен пред предизвици! Да, ги има многу, но воглавном од нас самите.