Младоста во сенката на јавачот
Тече вода, лавовите лаат, замрзнати копја, вриштат деца.
Старци без критеруим, селани без мудрост и овци
колку сакаш.
Клупите се глупи, погледите тапи. Ќе се насмее ли некој,
макар и од злоба?
Трогнати туристи и водичи на поводник
(поводливи: среќата им е на повидок).
Па група најневладина, која гласно се запраша:
а зошто Крале Марко не е на ниту еден постамент?
И Итар Пејо, и Загор и Чико, и Тихи и Прле…?
Паѓаат згради во погледи, се креваат кранови на небото,
ѕвездите плачат метеори, кометите се крајно предвидливи.
Ни месечината не е случајно на овој велелепен плоштад.
Страшна сценографија, не знае човек каде да гледа,
горе или долу? Зашто сè, буквално сè, е дел од
осмисленото сценарио на големите визионери
на универзумот Македонија.
На младите светот им останува, па дури и овој плоштад.
На сегашните клинци, деветолеткаши, гимназијалци…
На моите и ваши деца.
Како ќе го есапат, дали ќе му пресудат…?
Ние до тогаш треба само да ги воспитуваме:
да бидат чесни, хумани, храбри, непоткупливи –
онака како што децата и треба да се воспитуваат.
Да ги шетаме по светските метрополи и да
им помогнеме во создавањето
вистински естетски критериуми.
За другото ќе се погрижи времето.
А јас нема да им замерам,
па дури и да не го
кренат во воздух.
автор: Јовица Ивановски