Пишува: Ана Василевска
Можеби посетителите, според организаторот на Саемот на книгата и нивниот завршен текст испорачан на медиумите, ја докажале љубовта кон книгите, но останува впечатокот дека тие испорачаа малку, или речиси воопшто љубов кон ова саемско издание. Изразено во бројки, и квантитативни но не и квалитативни толкувања, да, Саемот имаше и бројни издавачи, промоции и посетители. Особено посетители како оние ученици, донесени и буквално истоварени со автобуси пред арената „Борис Трајковски“. Неорганизирани, и без компас втурнати меѓу штандовите, само направија гужва и допринесоа да се влоши и онака задушливиот воздух во спортската сала. И наместо навистина да заминат од таму со убави впечатоци и повеќе љубопитност за литературата, тие се чини како едвај да чекаа да излезат од салата и со џепарлакот да купат сок или сендвич. Вака, ниту издавачите имаат некој ќар од учениците-посетители, ниту пак децата. Повторно, само колку да се создаде привид на масовна посетеност и фотографии што треба да не уверат во успешноста на Саемот.
Но ова е само една од забелешките на адреса на организацијата. Од старомодното брендирање, до несоодветна сала, како и стереотипни промоции во саемското промотивно катче. Сето ова е повеќе од видливо.
Сепак, како и за се друго доведени сме во ситуација да речеме каков-таков барем постои, како лани и години пред тоа. А организаторите и издавачите можеби чекаат промените да потекнат од државата, без квалитативно, идејно и материјално да инвестираат во подобар Саем. Да потсетиме, дека издавачите се првите приватници во културната дејност кај нас а некои од нив добро живеат веќе неколку децении. Веројатно, ова е и најисплатливиот бизнис во културата. А Саемот на книгата стагнира, тапка во место. Зошто?
Прочитав еден искрен коментар дека Саемот за книга е направен без љубов, без душа. Кога нештата ги правиме со љубов, тоа е видливо и ја остварува целта.
Со сила убавина не бидува. Ни требаат работилници, ни треба нов избор на лектири за младите, ни требаат професори што ги носат децата на Саем со страст , кои потсетуваат на ликот што го игра Робин Вилијамс во „Друштвото на мртвите поети” кои вистински а не лажно ќе им го свртат погледот на децата кон литературата.
Потребна е нова и свежа организација која ќе ја проветри најголемата книжевна смотра кај нас, и од која навистина ќе се почувствува нова пролет, која нема да ја гледаме од монтиран фото тапет со пеперутки и трева, туку која ќе не допре полнокрвно.
Заслужуваме подобро и поевропски.