Реакцијата на Европската унија за последните настани во Македонија беше изненадувачки брза а на ЕУ не и е обичај да реагира со ваква брзина.
Ние, обичните смртници, се понадевавме дека Брисел ќе ни послужи убаво јадење за да ни ја врати желбата за живот по сите македонски мрсни диети кои ни се нудат секојдневно. Наместо тоа, за жал, наидовме на бесвкусно јадење од европската кантина.
Остатокот од кусата реакција на ЕУ нé потсети дека оваа институција нема да и помогне на македонската демократија. Но и тоа веќе го знаевме.
Оваа брзина само јасно стави на знаење дека ЕУ е исплашена од непредвидливоста на македонската политика која не се раководи од политички принципи туку од остатоците на византиското поимање на политиката кое никако да изумре на Балканот и кои, во ова ново време, се преоблечени во европско руво.
Од текстот откриваме дека ЕУ била информирана за настаните во Македонија од Министерството за надворешни работи. И тоа е добро. Но не е добро што Брисел одлучил многу да не размислува. Се чини дека реакцијата била добро усогласена со самото министерство и, меѓу другото, имала за цел да не ја налути владата.
ЕУ, слично на Груевски во неговото саботно обраќање, потсетува на “независна и транспарентна истрага» и «меѓународни стандарди».
Кусо и добронамерно речено, ЕУ реакцијата е наивна. Таа им остава бришан простор на сите учесници во «пучот» да се однесуваат како што сакаат. ЕУ дури не сметаше дека треба да додаде дека оваа институција со внимание ќе го следи развојот на настаните. САД барем тоа го кажаа. Колку да стават на знаење дека МНР нема да им ги пишува соопштенијата.
ЕУ можеше на пример да потсети дека во својот извештај за Македонија од 2014 година вели дека препораката може да биде одземена. Не дека тоа ќе ја насекира владата, но можеше да потсети кои инструменти ги поседува во своите односи со нашата земја.
Можеше исто така потсети која е улогата која треба да ја играат медиумите во “пучот”.
ЕУ воопшто не рече дека е загрижена за состојбата во Македонија. Таа е загрижена за нарушувањето на политичкиот дијалог: “ЕУ ја повторува својата загриженост во врска со влошувањето на политичкиот дијалог во земјата». Сепак се наметнува прашањето, како може да биде нарушен политички дијалог кој одамна не постои? Или ние сме пропуштиле некоја епизода од македонскиот политички монолог?
Можеа, на пример, да се посоветуваат со некој од нивните колеги кои подобро ја познаваат состојбата во нашата земја. Како на пример Карл Билд според кој “обвинувања за обид за државен удар се чинат пресилни. ЕУ мора силно да се ангажира за да се обезбеди владеење на правото”.
Всушност, читајќи го соопштението се сетив на скорешната дефиниција на австрискиот професот Флоријан Бибер кој пред неколку дена во Лондон рече: “Авторитарните влади со нов стил се тука за да останат (…) Една работа за овие влади е сигурна на среден рок: тие нема да тргнат кон либерална демократија».
ЕУ, вели Бибер, од дрвата не ја гледа шумата. Во нашата прашума ЕУ ризикува сосема да се загуби. И ние заедно со неа.