Имаме ли ние визија што сакаме од Охрид? Сакаме да имаме ексклузивен монденски центар во едно од најспектакуларните места во Европа или сакаме Пефкохори? Ако е второто, ок, ама тогаш ние сме тешки идиоти!
Катерина Синадиновска
Секое доаѓање во Охрид имам само една мисла – да имаме ваква нестварна убавина, ваков дар од небото, вакво чудо од природата и да не знаеме ниту да цениме, ниту да искористиме, тоа не е само катастрофа од аспект на туризам или економски развој, тоа е просто грев кон татковината.
Приказната со УНЕСКО тече, а ние како да не сме свесни кој е влогот.
За разлика од Скопјанишчата, јас, како права тетовчанка (без разлика што сте чуле за тетовчани) немам проблем со цените во Охрид.
Отсекогаш сум тврдела дека Охрид не може да биде место каде ќе развиваме масовен туризам.
Е сега. Имам проблем со друго. Оти и цената треба да си повлеквит…
Не може бре овде да имате панаѓур, не може овие пластики, овие скари на кило и овие ѓоамити луна паркови каде божесачувај главниот страв е нешто да не се откачи.
Не може ова ѓубре, неосветлени улички надвор од центарот, овие турбо фолкови и овие атракции од грчките селца, ова лудило и оваа бучава.
Мене, охриѓани ми се многу драги, да, тие се чешит, ама тие се свои и нивната гордост богами си има и основа.
Затоа, ова што ќе го кажам сфатете го како најдобронамерно и од срце.
Јас имам целосно разбирање дека сезоната е моментот кога да не се овие “активности” градот тешко би живеел.
Ама, не што сум убедена, јас тврдам дека градот и тоа како подобро ќе живее ако биде Блед или Комо, а не Халкидики.
Тука не се виновни граѓаните, па дури ни локалната власт, колку што е битно да се има стратегија од “горе”. И тоа стратегија не од денеска за утре, од министер до министер или од влада до влада, туку од сега за следните 20, 30 години.
Имаме ли ние визија што сакаме од Охрид?
Сакаме да имаме ексклузивен монденски центар во едно од најспектакуларните места во Европа или сакаме Пефкохори?
Ако е второто, ок, ама тогаш ние сме тешки идиоти!
Под ние мислам вие, оти на “ние” во кои сум и јас, ни се плаче кога го гледаме потенцијалот згазен од профитерство и кратковидост.
Не дека ова не се зборувало и претходно, јас самата сум го кажувала, ама срце бре боли да се гледа овој рај киднапиран од џанк фуд и џанк култура.
П.С: Туку, добра вест – личи дека патот конечно, ама конечно ќе го биде. Да плукнеме три пати.
Од Фејсбук ѕидот на авторката