Има уметници и има режимски уметници.
Токму затоа, проминентниот, бескрајно талентиран и прославуван поет Никола Маџиров, не смее да ја прими наградата национален уметник на Македонија. Награда која беше соопштена од страна на министерката за култура, Елизабета Канчевска.
Не смее да се согласи со ова признание затоа што е добиено од оваа власт.
Мора да ја одбие почеста затоа што му ја врачува оваа министерка.
Маџиров мора да знае, а знае, дека во оваа земја многу малку уметници, многу малку писатели ризикуваат.
Маџиров, колкумина уметници се?
Колкумина од нив се писатели?
Маџиров, колкумина писатели ја распарале утробата на оваа власт?
Не и дале да дише, да го дочека следниот ден, затоа што писателот ги обезмоќил, ги убил со својот збор?
Колкумина од вашите колеги и го зариле перото во грлото на оваа власт и сега таа не може да говори, го центрирале во главата убоитото оружје и таа власт сега не може повеќе со леснотија да донесува лагодни одлуки со кои ќе го продолжи теророт врз своите граѓани?
Колкумина од писателите се осудуваат да маршираат на протести заедно со студентите кои ги тепаат и влечкаат, заедно со родителите на Мартин Нешковски, заедно со семејството и колегите на Никола Младенов и Томислав Кежаровски?
Маџиров, колкумина од писателите биле прогласени за предавници, како што низ годиниве, секојдневно слушаме предавнички имиња на интелектуалци- професори, новинари, активисти, слушаме имиња директно испорачани од устата на Груевски, човекот кој е лидер на партијата на власт, која вам сега ви доделува признание за вашата уметност.
Колкумина писатели се охрабриле да пишуваат за оваа власт, за угнетувањата на обесправените, понижените, уништените од оваа власт?
Колкумина од писателите биле борци за правда, колкумина биле неспокојни, не можеле повеќе да јадат, да спијат, да живеат ако светот веднаш не го слушне нивниот глас, нивниот срам, бес, револт, затоа што тие не смеат и не знаат поинаку?
Маџиров, јас знам за една писателка која секојдневно ја гледам на протести. Веројатно ја знаете, сте слушнале за неа, сте ја читале. Нејзиното име е Румена Бужаровска. Колку што можам да следам, многу повеќе станува позната надвор од оваа земја, отколку тука.
Но, друго сакав да кажам. Нејзиниот татко, славниот композитор Димитрие Бужаровски, на 14 април оваа година ја одби наградата Трајко Прокопиев“ за животно дело на Сојузот на композитори на Македонија (СОКОМ) поради тоа што не се согласува со културната политика што се води во земјата и од која е дел СОКОМ.
Бужаровска ја извести јавноста преку социјалната мрежа Фејсбук дека на тој 14 април, кога се делеа награди при концертот на Македонската филхармонија, во исто време, пред Беко со татко и била “дел од стампедото демонстранти кои бегаа од шок бомбите и специјалците што ја бранеа светата зграда на ВМРО”.
Тоа е таа приказна Маџиров, која треба да ја имате на ум тогаш кога ќе ја добиете признаницата со потпис на оваа власт, со печат на репресиите за кои Бужаровски не сакал и одбил да биде дел.
Затоа што, секое премолчување, игнорирање на злосторствата значи согласување, значи соучесништво, значи резервирано најжешкото, најужасното место во пеколот, за оние, кои во времиња на огромна морална криза, одбираат да бидат неутрални. Но, вие, Никола Маџиров ова многу добро го знаете.