Погледнете ја оваа изјава на Заев, за Стојко Пауновски, директорот на Пазарниот инспекторат: “Недозволиво е секој ден преку медиумите да водите полемики со потпретседателот на Владата, а сега гледам и со претседателот на Владата. Тоа е пркос кој не е дозволен. Во Владата има хиерархија, се знае како тоа треба да функционира”.
И, од тука се започнува, тука и се завршува. Од пркосот, а од што воопшто друго?
Заев заборавил изгледа како започнал светот, каде се не довел светот, да не бил и најмалиот пркос, воопшто, да не започнело она нешто- со пркос. За да никне најпрво воопшто нешто, за да започне нешто да заживее, да ги отвори очите, да почне да трепка, да расцутува и да се разгорува, да буи, да не обвиткува сите, да не зграпчи и да не доведе на вистинското место, во вистискиот свет.
Тој не знае дека без пркос, историјата на човештвото ќе пропаднела пред и да започнела. Без пркосот немаше да има ниту една војна, ниту најмалата револуција ќе започнеше, никогаш немаше да има протести, маршеви, слобода, немаше да се роди Мандела, немаше да знаеме за Вацлав Хавел, никогаш немаше да го запознаеме таткото на нашиот јазик, Блаже Конески, науката ќе потонеше пред и да се развие свеста за нејзината неопходност. Ќе талкавме сите во мрак, во рацете ќе ги држевме сопствените, отсечени глави, како предупредување на останатите- како тоа се завршува кога ќе се покаже и најмал пркос. Ќе одевме, без да знаеме каде се движиме, без да знаеме дека некаде постои светлина.
Без пркосот, Заев немаше да биде сега тоа што е, ниту ние, особено ние, зошто без нас, без граѓаните, без медиумите, ништо немаше да има од неговиот пркос. Без нашиот пркос, без нашиот глас на пркос, но и неговиот, нека не заборава, груевизмот ќе ја победеше Ленче Ристоска, како што сега ја победи- кога и соопштија дека е премлада да биде унапредена во јавна обвинителка во Вишото јавно обвинителство.
Без пркосот на Пауновски, кој одбива неквалификувани кадри да бидат распоредени во неговата институција, ќе им климавме на Љупчо Николовски и Артан Груби, кои и понатаму ќе држат говори за залудноста на пркосот, затоа што и онака тие Рамковни кадри веќе земале плата, иако не работеле ништо. Проблемот на пркосот не се Албанци, не се Македонци, проблемот се сите оние кои ништо не работат, а земаат плата, фискултурни наставници, директори на градинки, како директорот на Театарот во Струмица. Такви ги имате стотици, илјадници, којзнае колку. Никој досега, директори, министри, функционери, не истапил да каже- доста е. Не се плашеа од Груевски, но се плашат од Заев. Такви не му се потребни на Заев, иако тој денес мисли дека само со такви сака, може и мора.
Тој мисли дека може и без Радмила Шеќеринска, која од него крена раце, кој од неа крена раце. Може и без Стојко Пауновски, може и без Ленче Ристоска. Може тој без сите нас, секако дека може, но како, како понатаму потоа, кога ќе го нема сиот тој пркос, подобро да не замислуваме.