Ќе дојде следниот ден за оние уставни судии кои ден претходно изгласаа амнестија и аболиција за изборни криминалци, педофили. Секогаш доаѓа тој ден потоа.
Тоа е тој ден и кога животот е пократок за тие 24 часа, кои веќе поминале и не се враќаат. Е да, но нашите судии се ненаситни. Тие сакаат уште денови, многу денови, цела бесконечност за себе и за власта.
Затоа што овој ден, тогаш кога ја кренаа раката и тајно се согласија на рушење на цел систем, ја превртеа утробата на земјата и од неа излезе сега претседателот Иванов.
Погледнете го сега целиот расплет после официјализирањето на ова братство. Иванов вели дека не му паѓа на памет да амнестира изборни силеџии. Вратете го часовникот наназад и некоја бомба, оние ленти на прислушкувани разговори и ќе се поклопат сите коцки, за кои Иванов мисли дека сите тие (власта, тој, нивните судии) грижно ги сокриле. Тоа се разговорите за иницирање насилства пред изборите, патувањата од Скопје до Охрид, пресметките на бандите, пиштењата, вриштењата и сл.
Иванов токму и тоа го има на ум: маалските силеџии и деликвенти секако дека нема намера да ги амнестира, токму и тоа не му паѓа на ум, кога веќе говориме за габаритен државнички ум. Големите организатори на изборни фалсификати, доколку тие се докажат, односно само бидат осомничени од страна на Специјалното јавно обвинителство, би биле подложни на аболиција- од корен би се сосекла нивна одговорност.
Но, во меѓувреме претстојат разни операции на мрзеливо, но упорно обвиткување на пајаковата мрежа, во која еден по еден, влегуваат високи функционери на власта, а која започна со објавувањето на бомбите.
Со секоја опструкција на власта на Пржинскиот договор, следуваше ново поставување на пајаковите конци, од кои станува одамна невозможно да се отплеткаат.
Тогаш кога власта го потпиша 24 април за изборен ден, филигранскиот конец на пајакот го замота сосема Груевски. Политичката егзекуција на Груевски не е до крај ефектуирана, но неговото официјално исфрлање од премиерскиот трон беше најважната точка од пајаковата операција. Новиот потпис за избори на 5 јуни ќе биде следната тоалетна хартија (највулгарната метафора за политички договор, со која се насладуваше Илија Димовски, за на крај да ја доживее на своја кожа).
Шаховската игра на пајакот кој со месеци плете само еден конец подразбира сервирање на нови институции, нови обвинители, министри, датуми на власта, а последните подоцна сама ќе ги прогласи за неважечки.
Уставниот суд е еден тие шаховски потези- можеби на прв поглед изгледа крупна и катастрофална одлуката на оние судии, робови во тогите на Јустиција, како што ги нарекува Беса Арифи, но тоа е најдоброто решение, долгорочно решение за самоуништување на власта. Еднакво како што е и одбивањето на ВМРО-ДПМНЕ и ДУИ да го прифатат извештајот на ДИК за спорни 500.000 гласачи на изборите.
Разни опции се во игра: отворање на постапка во Уставниот суд за укинување на Специјалното обвинителство, аболиции на функционери кои би ги покренал претседателот Иванов, обиди за повторно иницирање на меѓуетнички тензии, затоа што крстот мора биде поголем од орелот и обратно, обиди за братоубиствени судири, пресметки на “малите” и “големите” Македонци, итн., итн.
Секој нов обид за создавање на нови земјотреси од страна на власта, ќе биде ново освежување за пајакот, кој само рутински ќе ги затегнува и заплеткува новите мрежи. Заплеткувајќи ја, ќе ја потсетува власта дека така изгледа играта во која таа неприкосновено владееше, несвесна дека тоа беше начинот да создаде од себе политичко џуџе.