Колку поголем владетел, толку повеќе се потребни поданици, неброено многу, непрегледно никогаш доволно.
Тие мора да ги плаќаат сите негови вистински и лажни потреби, напорни и пријатни задолженија, хирови и уморни часови кога не може да се мрдне од постелата. Тие се тука за сите пофалби на лудоста.
Тие мора да ги плаќаат и сите луѓе кои го опкружиле владетелот како ајкули, му се претставиле како советници, знајни и незнајни, важни и неупотребливи.
Сепак, тие советници се тука да ја величаат сопствената лудост претставувајќи му на владетелот дека таа дека е негова, вродена маана, тие му кажуваат дека се родени заедно, сраснати така да закржлавеле веќе, оттука нема сила што може да ги одвои овие паразити од владетелот.
Тие го цицаат него, слатката крв од која ја црпат моќта, парите, силата која ја поседуваат ја добиваат благодарејќи на поданиците, на нивниот страв, на нивното молчење, на наведнатата глава која се подала право пред нозете на владетелот.
Но тие кутрите, тие, поданиците, не ни знаат дека поседуват многу поголема моќ од онаа на советничките денгуби, дури и поголема моќ од онаа на владетелот, дека тие постојат заради нив и тие се тука ним да им служат, дека се заменливи и бескорисни доколку не ја сфатат сопствената улога во политичката мапа.
За нив пишува Еразмо Ротерамски во Пофалбата на лудоста, еден мал пасос на којс е присетив дека веќе еднаш сум го споменала:
“Оној што управува со државата мора да води јавни, а не лични работи, не смее да мисли на ништо друго освен на општата корист; не смее ни за влакно да се оддалечува од законите кои сам ги донесува и извршува; мора да бдее над чесноста на своите чиновници и власти; секогаш мора да мисли дека е изложен пред очите на сите и оти може со својот чист живот, како благотворна ѕвезда, корисно да влијае врз човечките работи или, пак, како злокобна комета да донесува најголема несреќа.
Пороците на обичните луѓе и како да не се чувствуваат така силно и нивните последици не достасуваат далеку; но владетелот стои на такво место што неговиот пример како смртоносна чума се простира далеку низ светот ако само малку скршне од чесниот пат“.
Повеќе и никој не знае како сето ова да го објасни на владетелот, ниту ние, ниту Заев може да го врати 15 век, за навистина да се сфатат сите овие лудости низ кои секој владетел мора да помине, за да знае зошто некогаш дошло до крајот.
Можеби и јас, ги прекорачив границите, како Ротердамски. “Ако оваа приказна ви се чини премногу брблива и дрска, земете во предвид, ве молам, дека говореше Лудоста, која е освен тоа и жена… Останете здраво, славни поклоници на Лудоста, плескајте, живејте, пијте”!