Малку е еден погребен венец за мојот колега Борјан Јовановски, кој оваа недела му беше испратен на домашната адреса и врачен на неговата сопруга. Венецот, како што кажа испраќачот, е последен поздрав од Тодор Александров, славниот Александров, кому атентатите му беа тесна специјалност.
Но, малку е еден венец. Еден погребен венец е како ниеден. Затоа што тој куршум го промаши, затоа што не го замолчи.
Испраќајте уште венци на сите мои слободоумни соборци. Праќајте венци за секој изговорен збор, слог, буква. Венец за секој обид да се информира јавноста. Венец за слободната мисла. Венец за овој кутар, исплашен народ, изгубен во незнаење и понизност. Венец за секој обид да се отфрли принципот на покорност кон господарите, да се послужам со зборовите на Џон Стјуарт Мил, кој додава: “Таа понизност раѓа автентични чувства на омраза”.
Давајте венци ваму. Распоредете ги венците како војска, како ваша одбрана, како ваша артилерија. Водете ја погребната поворка со крената глава, расфрлете ги телата, труповите на замолчените, за да не предупредите, за да не потсетите. Вашиот ум е затворен за критика, за сомнежи и преиспитувања, за поинакви соништа од нашите, но немојте да се снебивате, продолжете да ни ги доделувате венците за да ни го прецвикате вратот со нив. Навикнавме низ годиниве да чекориме, да дишеме, да пишуваме со вашите венци проткаени со бодликави жици. Зошто мислите дека сега би се поколебале?
Не има многу повеќе од она што може да испорача индустријата за погребни венци? Немојте да се плашите од тоа. Ќе ви ги исплетеме ние венците, ќе ви ги потпишеме и ќе си ги пратиме на адресите, ако е тоа единственото што ви остана пред да се збогуваме.
Она што досега не сфативте е едно- дека со венците околу вратот ќе продолжиме да мислиме, да пишуваме и да ни ги ампутирате еден по еден прстите и да ни ја одземете сета бела хартија на овој свет.
Дозволете ми уште еднаш да ве потсетам на Мил: “Цената на интелектуално смирување е жртвување на сета смелост на човечкиот дух”. Затоа, затрупајте не со венци, од венците направете симбол на оваа земја, обележете ги со нив државните граници, венците нека ви станат химна и државно знаме, нека бидат новото име на оваа земја, обесете не со нив на дрвјата кои останаа во овој тажен, безволен град, и- гледајте само: како сепак ништо од тоа што мора да се знае, нема да исчезне.