Реконструкција на една Влада е многу важен проект за една држава, ако не сакате да ве засмејува нејзиното постоење. Дури и оваа реченица понудува потсмев, свесна е за тоа, но, така почнува секоја важна тема- со малку сарказам, а многу празни зборови.
Тоа Заев секако го знае, можеби и не го знае, којзнае сега кој што знае и дали има секогаш смисла да се знае нешто, барем што било.
Видете сега колку таа тема со реконструкцијата станува значајна, возбудливо е, копнежливо, откако веќе многу од тие министри, директори, високи и ниски функционери, почесни конзули, идни и сегашни, веќе се изживееаја, но не се откажуваат од тој нов живот, за нив сега единствениот можен.
Голем дел од нив беа неискусни, неквалификувани, некомпетентни, безначајни, ситни или крупни партиски фигури.
Поголемиот дел се стопија во општата согласност на драгата политичка култура, која ја опишуваат племенските врски, а тоа подразбира дека партиската книшка е најсигурната папочна врска, која мора да се следи беспоговорно.
Добија се- сјајни автмобили и услужни шофери, вмровски вкус на кабинети од кој им се лоши, наследството од удобноста на преголемата фотелја, за која не знаеја дека нејзината примарна функција била клацкалица.
Горе- долу, долу-горе, во полукруг за да се претвори во рингишпилски круг, премногу и пребрзо се свртува, ви се заматува и ех, каква непристојна завршница, трескате силно и летате преку прозорецот.
Добија се, а ништо од тоа не заслужија. Но, дали е навистина така во вистинскиот живот? Дали навистина се елиминираат најслабите, најнеспособните, највеличенствените полтрони, ништожниците, неработниците. Којзнае, многу ретко, скоро никогаш.
Така изгледа политиката- обично носи преголеми очекувања, изнесува огромни разочарувања, никој не се обложува во нејзината искреност, правичност, чест и чесност.
Само неколку луѓе со беспрекорни досиеја станаа министри во Владата на Заев- таквите во принцип им служат на премиерите како трофеи , да ја замаскираат преголемата бучава која никој не ја поднесува од оние кои се нулата која мора да се преживее.
Политиката е измислена за да се наградат медиокритетите, дури и потпросечните, оние кои никој не знае дека постојат, дека се замрзнати, зациментирани во фотелјите, оние кои се расфрлаат јавно и арогантно со роднински врски, партиски удопства, тендери и малверзации, почесни конзулства. Кажете колку од министрите знаете дека постојат? Не им го знаете ниту името, ниту ликот, ниту отисокот кој ќе го остават, затоа што ништо од тоа немаат.
Ако сакате да имате сериозна влада, а во исто време ако сте опкружени со мнозинство на бледи и невидливи, морате само едно да сторите. Она што го направи Заев, затоа што е подготвен е за долг живот на Владата, со амбиција за лидер на регион, што му преостана друго, освен да игра на најдобрата карта. Да ги одбере и издвои најспособните, врвните, без ниту една дамка во минатото, со сериозна историја зад себе, со изгледи за уште посериозна иднина- да не ги набројувам сега, и самите им ги знаете имињата.
Овие министри, би акцентирала дека се најпрво министерки (не мислам на оние без ресор, не знам ни како се викаат), а потоа следуваат неколку министри, значи ова малцинство од министри нема друга опција- освен да ја поднесуваат клацкалицата на голем дел од нивните колеги, чиј лик не препознаваме. На оние министри, директори, почесни конзули, кои само се завалиле во фотелјите и заради политичката логика на премиерското калкулантство, ќе опстанат уште долго, неверојатно долго.
Се обложувам дека падот на Заев ќе му се случи заради нив. Дека првиот ден од падот ќе биде именувањето на Орце Камчев за почесен конзул на Бугарија во Македонија. И Заев се обложува во истата карта како и јас.
Таква е политиката, свесно самиот си пукате во слепоочницата, не ви е раката посегната по спасот, што ако е до вас. Апсурдот е што спасот ви се нуди без наплата и камата, ви прогледува низ прсти и ви ја влече раката за да ве растресе, но, но. Пиштолот има чудесен мирис, од таа замка ретко кој побегнал, конечно така паѓаат многу премиери, така и пропаѓаат многу големи идеи.
Оние- неработниците, некомпетентените, неквалификуваните, неспособните, полтроните- како и поинаку би опстанале, доколку нема некаква рамнотежа со најдобрите, се прашува дури и самиот Заев.
Но, тоа не е воопшто никаков баланс, ако сакате сериозно да ве сфати некој. Но, кој сега и тоа ќе го мери и премерува, иако е немерливо, иако е беспредметно за вагање и надмудрување.
Заев знае дека времето сите не гази, а времето не секогаш е принципиелно- знае само за граници, да, но и едвај видливи линии на толеранција, нему затоа и само му се доволни пристојни краеви после лошите почетоци.
Тешките чекори самиот Заев си ги создаде, сега мора да им ги разгледува фотелјите и а решава да ги стесне на оние кои ќе преживеат, благодарејќи на најдобрите. Некогаш можеби и самите ќе се превртат, без ничија интервенција, а можеби и не, но, што е тоа важно во политиката, немојте да бидеме наивни. Така изгледа последниот ден пред реконструкцијата на Владата на Заев, токму така, и никако поинаку.