Рокот и ултиматумот што го даде Каракачанов до Заев и македонската Влада- до петок да се решите кои сте, или- збогувајте со ЕУ, е веројатно последица на некои други историски вистини, допрва раскажани и дознаени. Тие, нема дилема, влечат корени од театарот на апсурдот на Јонеско, кој сигурно им е одлично познат на бугарските уметнички великани, прилично ценети и талентирани, не само тука, секако дека не само во овој дел на светот.
Но, политичкиот аспект на овој спор, стана првокласен апсурд и поттик за генијално искован сарказам. Оттука, тајните и мистериите за вистината на светот ги има германскиот медиум Франкфуртер алгемајне цајтунг (ФАЦ), а можеби и ги нема, но урнебесно станува во секој случај.
Со само неколку заклучоци, ФАЦ анализата за бугарското прекопување по историските вистини вака ја објаснува: „Софија ќе ја повлече заканата за вето само доколку Македонците се подготвени да го преземат бугарскиот историски наратив: притоа, македонската е една „вештачка нација“- наспроти бугарската, која во Софија веројатно ја сметаат за дар од Бога, падната од небото или создадена преку осмоза“.
Токму вака може и да се опише и рокот на Каракачанов, оној до петок- решете кои сте, што сте и зошто воопшто сте, а ако не сте во сето ова исклучиво полнокрвни Бугари, простете се од фактот што милостивиот Бог само нас не создал, тогаш кога сме паднале на теме од небото, директно во биолошките процеси на создавање на осмоза, и сега повеќе и не знаеме што зборуваме, ниту пак тоа го правиме во свесна состојба.
Во сета оваа збрка, хаос и лудило, еден факт е неоспорен- тешко дека може да се тврди дека историските учебници во оваа земја навистина говореле за вештачките креирани нации во 19. и 20. век, каде спаѓаат секако, како дел од Европа, покрај останатите нации кои создале држави, и бугарската и македонската.
Не би можеле да се кладиме ниту дека низ учебниците воопшто се отворале теми за светските дебати, низ модерната историја и политикологија- за иднината на нациите, за нивното постепено изумирање, дали ќе опстојат, или се создаваат различни алтернативи на нивен развој.
Најпознатата дилема, практично спротивставување на тезите за изумирање на нациите, ја отвора Семјуел Хантингтон со неговата легендарна книга- “Судирот на цивилизациите”, која ги става на фронтална линија одбраната на идентитетот- културниот и религиозниот, како примарни причини на нациите за идните судири, како ќе изгледа светот во периодот на пост-студената војна. Оваа книга во исто време претставува одговор на еднакво славната книга на Френсис Фукојама- “Крајот на историјата и последниот човек”.
Фукојама ја слави либералната демократија, човековите права и слободниот пазар како врвен дострел на човештвото и оттука, таа претставува и крај на сите дилеми дали можеби постојат идеолошки алтернативи на демократијата, има ли воопшто подобар, поправеден, поголем систем. Таа книга во исто време е и глорификација на самата срж на демократијата, која Фукојама ја доживува и ја опишува како совршен систем, за што Хантингтон ќе мора да интервенира и да ги соопшти болните вистини за несовршеноста на светот, поточно на човечкиот род. Алчноста, омразата, агресивноста, насилството, расипаноста, во комбинација со етничката лојалност се вистинските причини за крајот на светот. Се чини дека ниту еден политички систем не може да биде доведен до совршеност, ниту пак демократијата тоа може, за да има начин како да се поправат луѓето, нивната природа моделирана и произведувана во менгеловските политички лаборатории. Можеби само може на некаков краток рок да ги забави нивните војни, ѕверства, конфликти, егзодуси, протерувањата на цели нации, терори и геноцид.
Но, не може да сопре лудилото, колку и да се со добра намера вештачки создавани нациите, колку и да фантазираат подоцна дека се создадени од Бога, од амебите и од небото- особено балканските земји, богати во производството на лидери кои низ годините единствено знаеја да сеат национализам, омрази и конфликти. Не ја изоставам Македонија во ова политички осакатено друштво, кога периодот на Груевски го обележува мрачниот дел од нашата историја, која остави тешки последици кај неговите наследници, како што е еден Антонио Милошоски. Македонија и Бугарија сега имаат подобра можност да изберат иднина, но и покрај тоа, каква штета, Европа досега покажува дека се помирила со апокалиптичните предвидувања на Хантингтон, кои секојдневно ни се остваруваат.