ЕВТИНИ ПРИКАЗНИ
Се срамам од коментарите на Фејсбук, после моето интервју со директорот на ЛГБТ центарот Кочо Андоновски, се срамам од новите повици за насилство, се срамам од она што се претвори овој народ.
Се срамам. Станаа години како повторувам дека се срамам од тоа во што се претвори оваа земја. Пред се, во чиста омраза, која ја пополнува и најмалата празнина во оваа дупка од земја и не може повеќе да се дише. Се срамам од погромот на црните качулки кон ЛГБТ активистите, од кристалните ноќи кои со години траат, од желбата за насилство на огромен дел од она што одамна престана да се нарекува граѓанство.
Се срамам од коментарите на Фејсбук, после моето интервју со директорот на ЛГБТ центарот Кочо Андоновски, се срамам од новите повици за насилство, се срамам од она што се претвори мојот народ.
Можеби единствена утеха за овој срам кој ме јаде со години е еден друг срам, оној на една руска писателка, која во говорот на доделување на награда, говори за срамот со кој тешко се живее во денешна Русија. Се срамиме така двете од примитивизмот, мизеријата на национализмот, хомофобијата, повиците за сечење глави на предавниците, педерите, соросоидите, лустрираните, со кои се сее маглата за да се прикрие корупцијата, неспособноста, бедата- и со ништо од ова не можеме да се избориме.
Таа ноќ, кога се случи нападот во “Дамар” врз ЛГБТ активистите, пишував текст за еден друг срам. За срамот од претходната ноќ, на педесетина метри подалеку од “Дамар”, тогаш кога студентите ги избркаа новинарите кои дошле да известуваат за најавените протести за екстерно.
Се срамам од македонските студенти, кои живеат во поинаков свет од овој што го познаваме, кој одамна ќе беше мртов, ако немаше протести. Ако немаше експлозија на незадоволство векови наназад- на незадоволните, обесправените, понижените. А најважно од се, светот ќе беше едно големо ништо, да не беа револуциите во кои студентите ги покренуваа масите, ја ширеа епидемијата на протести, демонстрации, маршеви.
Култната 68, Хонгконг, арапската пролет, Мајдан во Киев, Таксим во Истанбул, Бразил, Мадрид…
Колку здодевна тема за македонските студенти! Оние истите кои најавуваа собир во средата вечер, ставаа лајкови на социјалната мрежа Фејсбук, се мобилизираа да протестираат по најавата за екстерно тестирање на студентите.
Не сакале да протестираат, затоа што се плашеле нивниот собир да не добие политички контекст, не сакале да даваат изјави пред камерите, се добивале партиски негативни конотации.
Исправно, драги студенти. Време е за молк. Некогаш, кога ќе имате време, пуштете го набрзина филмот на Бери Левинсон- “Што се случи”, додека не ја најдете репликата “Додека ви ја силуваат мајката, вие му се восхитувате на времето”. Не за друго, да видите дека дури и во Холивуд сте опеани.
Срамот е се што претставува оваа земја.
Фото: Кристалните ноќи: Уништена синагога во Берлин