Крвта на патриотизмот има чудни супстанци, пријатели! Во срцето на оваа власт, кое чука исклучиво за Татковината (банкарските сметки, така би го дефинирал Заев тоа домољупство) како што поминува времето и се фрлаат бомбите во секој нејзин крвен сад, се стеснува просторот за сомнежи за мотивите на владеењето на Груевски и фамилијарната компанија.
Патриотизмот пршти од сите страни, не знаете кој подобро од Владимир Пешевски би ја испеал песната “Едно име имаме”, ден потоа, откако беше фрлена бомбата за кинеската зделка и неговиот разговор со Миле Јанакиески.
Тоа е тој патриотизам за кој ви говорам: “Со бомбите што ги објавуваат, тие свесно ги нарушуваат односите со Република Кина. На неодговорноста на СДСМ и желбата да се дофати до власт по секоја цена и нема крај, а тоа Македонија ќе ја чини многу“, рече меѓу другото Пешевски, на народниот собир во Штип. Се сложувам со вас господине Пешевски, навистина едно име имаме, како и вие. Кое и да го одберете, внимавајте на ушните тапанчиња во соло-настапот, затоа што ние подобро го знаеме од вас, секако.
Не ви се доволно патриотски докази? Донација на Израел за опрема класифицирана како државна тајна, пари префрлани во банка во Будимпешта, затоа што имало проблем со трансферот во македонските банки, според објаснувањето на Иво Котевски. Провизијата која се споменува е банкарска провизија, појаснува Котевски, а Заев добива уште една кривична пријава за оддавање на таа државна тајна.
Или, како што вели старата Израелска поговорка: Klieg, Klieg, Klieg-Du bist a Nar. Ти си паметен, паметен, паметен- но не си толку паметен!
Чист патриотски чин е оваа донација- започнувајќи од шефот на тајната полиција, чие име би требало тивко да го изговорите, а јас нема да го споменам согласно максимата- Татковината, тоа е тој, предавниците, тоа сме ние! Во домољупците сместете ја и Светлана Костовска, девојката која му вели на Мијалков дека му е вечно должна откако и соопштува дека станува судијка, онаа која со Израелците ги договара трансферите за донацијата и провизијата, а каква експедитивност, во исто време се договара и царина, веројатно на уште недобиената опрема.
Се е непознаница, со оглед на тоа што никој не понудува документ со кој би се видела сумата и договорот за донација и провизија на банката, а согласно прописите за државната тајна, нека бидат скриени деталите за опремата.
За патриотскиот чин не се потребни докази, пријатели, тој е како крст зацртан на нивните оросени со пот чела, од каде ги бришеме капките и лепиме нови милиони евра народни пари. Тоа е се што можеме да им понудиме, додека тие го даваат срцето за Татковината, додека главата им експлодира од секоја наредна бомба, од секој нов стент кој меѓународната заедница се поретко им го донира, како што изминува времето, како што ја погодуваат шрапнелите и неа, до вчера, заспаната убавица.