Пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Од перспективата на Македонија 2014/2015. година, во која имаше лудачки систем кој придонесуваше луѓето деспотски да се потчинуваат, а медиумите имаа клучна улога во разработка на робовскиот менталитет, и од перспектива денес, 2022/2023. година, повеќе од очигледно е дека оваа земја преживува огромни метаморфози во своето внатрешно политичко уредување.
Еден од таквите позитивни примери е и тоа дека Македонија денес е најслободна земја во Западниот Балкан, барем според рангирањето на „Репортери без граници“. Кога велам најслободна, мислам токму на тоа: Северна Македонија е најслободна земја на целиот Западен Балкан.
Но, ова е само слика, или што би рекле нашите „врили експерти“, ова е буквално гледање на една општа состојба, без нејзино тумачење, дури може и слободно да се каже дека денес, на „патриотите“, целиот космос им падна на глава поради денешните резултати од медиумските слободи во земјата. И дека животите им останаа без смисла затоа што им го нема „драгиот Водач“, оној што плаќаше силни пари само за да ги држи во покорност сите. И граѓаните и медиумите.
За разлика од ваквата слика, или можеби токму заради оваа слика, Македонија денес е далеку поинаква земја, подобра, послободна, дури може да речам и тоа дека Македонија денес е далеку попријатно место за живеење од живеењето во ерата на Груевски.
Ако за момент ги отстраниме овие „компаративни примери“, тогаш што ни вели „здравиот разум“? Незадоволството од порано и денес детектира еден парадокс: климата во политиката е сè. Откако дојде СДСМ на власт, земјата стана релативно нормална, релативно економски просперитетна, се афирмираат и почитуваат сите возможни и невозможни слободи на граѓаните. Од бедни робови на груевизмот, станавме граѓани кои се интегрирани во НАТО, ги почнавме преговорите со Европската унија, платите минимални и просечни ни се зголемуваат, слободите јакнат и раснат – секое зрно на слобода и секое човечко достоинство се цени и почитува. И не само што така треба да биде, туку така мора и да остане. Слободите на граѓаните, без разлика колку изгледале хаотично и фриволно, баш такви треба и да останат, типично за земја која цврсто се движи напред на патот кон Европа.
Добро, немам сомнеж дека ќе ми се појави некој чичко со мрсен брк што ќе ме укори војнички: „Јовановиќу, наивчино, пари требаат, а не слобода, слободата не може да ја мачкаш на леб“!
Се разбира, ваквото тртлање ќе биде банално и плиткоумно. Напротив, ништо поубаво не се мачка на леб од слободата како таква. И ништо не е толку хранливо како слободата. Дури, ако сакате да бидам опасно експлицитен: таму кај што има слобода, леб има во изобилие, а таму кај што слобода нема, тамо и леб се помалку има, или ако го има, најчесто таквиот леб се дели како што се дели по затвори. Јас, фала му на бога, во затвор не сум бил, ама филмови со затвореници сум гледал: ти го даваат онака на парче, како да си стока, па го буташ в уста непрашувајќи кога доаѓа следниот оброк. И што повеќе ждереш леб од страв дека ќе останеш гладен, сè повеќе глад чувствуваш.
На секој леб му фали една главна состојка, а тоа е слободата. Добро, некој може да рече дека слободата е нешто апстрактно, нешто метафизичко. Ама не е така: слободата е насушна и благордна работа.
Одете и прашајте ги луѓето кои беа главни измеќари во времето на Груевски, без разлика дали му извршуваа валкани медиумски или валкани партиски работи. Прашајте ги нив што значи слободата, и кога беше поубаво. Ако имаат грам искреност и трошка достоинство, прилично сум сигурен што точно ќе одговорат.