Проблемот на нас Македонците е во тоа што се обидуваме да го демантираме Херинг. Односно очекуваме најпростите меѓу нас да не разберат нас и нашите потреби и интереси, како личности и како нација. Не ја бива таа работа.
Бранко Тричковски
Секој може повторно да ги оживее во себе духовните промени сеќавајки се на вознемиреноста и уплашеноста што ги предизвикуваат новите доктрини во личната култура: тие бараат толку напори што не изгледаат ни најмалку природни. Но, творечката природа е на дело дури и во нашите души: еден ден човекот забележува дека сфатил!
Толку многу се надевам дека тој ден ќе дојде и Македонецот ќе го послуша Гастон Башлар, односно ќе сфати дека вмро не се светли букви туку црна дупка во неговата мала вселена.
Како?
Според која светлина човекот ги препознава вредностите на тие ненадејни синтези?
Според неискажливата јасност која во разумот ни влева сигурност и среќа.
Таа интелектуална среќа, според Башлар, е првиот знак на прогресот.
Жан Херинг, пак, вели дека “најразвиената личност, благодарејки на најголемата широчина на својот хоризонт, секогаш ќе биде таа што ќе може да ги разбере личностите кои се пониски од неа… додека спротивното е невозможно”.
Проблемот на нас Македонците е во тоа што се обидуваме да го демантираме Херинг. Односно очекуваме најпростите меѓу нас да не разберат нас и нашите потреби и интереси, како личности и како нација.
Не ја бива таа работа.
Разбирањето е духовен полет, тоа е животен полет.
Разбирањето не е претстава на глупакот за својата околина и за светот.
Туку знаење, елан, страст, визија.
Виша вредност.
Треба да се избориме да учествуваме во
животот на нашето село, а притоа да не останеме рамнодушни спрема животот на светот; да ја негуваме нашата лична смисла за убавина, а притоа да останеме способни да ја забележуваме и во она што ни е најстрано.
Никогаш разноликоста, сложеноста и богатството на вселената која ни е достапна така непосредно не го загрозувале традиционалниот поредок на секое општество.
Ново е масовниот карактер на распаѓањето и изопачувањето на световниот и духовниот авторитет во рамките на секое општесгво.
Сметал Опенхајмер уште во 1955 година.
И, внимавајте сега: Тоа е свет, вели Опенхајмер, во кој секој од нас мора да се врзе за она што го окружува, за она што го знае, за за она што може да го стори, за своите пријатели, за својата љубов,…
Но, под закана (што ние во Македонија ја отфрламе или ја примаме како извор на селски заебавања) да се загуби во општиот метеж, повеќе ништо да не препознава и ништо да не види.
Наспроти овие паметни изливи на вишиот од нас, нашата љубов и врзаноста кон локалното е инцестуозна, површна, патетична и, во суштина, лажна, а хаосот од загубеноста во реалниот свет- стварна што постварна не може да биде.
Заглавени сме во снежните наноси на светот, никој не не слуша и нема кој да дојде да не извлече.
Освен вмро, се разбира.
Со некое интервју на првата будала!
Од Фејсбук ѕидот на авторот