Кога се фалшира, тогаш е најдобро да се пее за Македонија (вмровскиот новоговор би ме поправил: Македоња), но под услов тоа блескаво уметничко дело да го изведе еден оперски пејач.
Потребно е да се вика Игор Дурловски, да приседне театрално во некој ходник на една од скалите и да ја отпее аријата со фолк мотиви “Кажи Анѓо мори, кажи душо”. Пеачкиот кошмар неопходно е да трае исцрпувачки 1 минута и 38 секунди.
Кога велам исцрпувачки, тоа не се однесува на нечиј слушен апарат, затоа што и покрај завивањето, урнебесната комедија не се пропушта. Тоа мачилиште во кое се испуштаат крици особено е нездраво за еден така прочуен светски оперски пејач како што е директорот на Опера и балет Дурловски, кој дефиницијата за патриотизам ја помешал со клиентелизам, врвен груевистички дострел на дел од уметниците во оваа земја.
Калиопи
Во овој случај, тој е еден од организаторите на протестите „За заедничка Македонија“ (попознати како Марш за спас од затвор на Груевски), каде се придружиле и некои други уметници, како на пример, една камелеонска дива како што е Калиопи.
Што изјавила таа: “Мојата професија не се знае никогаш каде ќе ме однесе, но моето срце е секогаш тука и со овој народ, поинаку не може да биде. Инаку се друго веќе имам кажано во моите песни и секако допрва ќе кажам, но она што е најважно е да пратиме порака до сите надвор од Македонија- дека ова е мирољубива земја и дека секој еден кој ја љуби својата земја тука е добредојден и благословен, истакна Калиопи”.
Мирољубивоста за која говори занесено и потресено Калиопи особено може да се докаже со секојдневните напади врз новинари, професори, интелектуалци, кои ја критикуваат власта за злоупотреби и за тоа ја информираат јавноста, заради што се нарекувани предавници, и притоа се тепани, плукани, навредувани и малтретирани.
Но, историјата познава многу уметници кои биле обземени од синдромот Лени Рифенштал, боговски надарени, кои добивале милионски третман, а за возврат имале задача да ги забавуваат масите.
Режисерот Борис Дамовски со дел од протестантите
Можеби најнадарениот миленик на Хитлер најдобро го опишува диригентот Артуро Тосканини:”На композиторот Рихард Штраус му симнувам капа, но за човекот Рихард Штраус, ја враќам повторно на главата.” Писателот Томас Ман го нарекува “композиторот на Хитлер”, додека самиот Штраус потпишува анти-Томас Ман Манифест.
Гнасењето од страна на Ман кон Штраус, предизвикува силен отпор кај голем број на луѓе, довчерашни обожаватели на композиторот, кои после откривањето на неговата нацистичка природа и минато, не можат да го поднесат неговиот живот, ниту неговите совршени дела да бидат славени.
Затоа што божествените дела понекогаш ништо не значат, тогаш кога уметноста, биографијата и моралот се ставаат на вага. Кога народот ги пали книгите на наследникот на Достоевски и Ниче (опишан од Ман), Кнут Хамсун, во знак на револт заради неговите симпатии кон нацизмот и Хитлер, сака да испрати порака: уметноста како ништо друго може да не испрати во рајот, но таа е и дебела ортома за сите оние кои доброволно си ја врзуваат околу вратот за да си го трасираат патот во пеколот.
актерите Ванчо Петрушевски и Гоце Тодоровски
Каква иронија, уметниците од Маршот за спас од затвор на Груевски немаат никаква допирна точка со величествените дела, како оние на Штраус и Хамсун. Нивниот рај и пекол останува посветеноста кон груевизмот како клиентелистички мотив и тоа е се што можат да и дадат на уметноста и на оваа земја.