Во репортажата од Лојане и Македонија, напишана за потребите на бриселска организација за нелегална миграција, авторот вели дека забележал присуство на „неколку стотини азиланти“.
Во центарот за азиланти во Скопје, за кое авторот вели дека е „град од сомнителен карактер“, состојбата е опишана како неподнослива за лицата што се сместени таму – од храна има само супа и тоа само во работните денови, децата спијат на под заедно со возрасните меѓу тенџериња за готвење, а по собите мириса на измет.
„Бев во Македонија, вршејќи истражување и интервјуирајќи ги нелегалните мигранти и лицата што бараат азил за извештај, кој се однесува на Западниот Балкан како транзитна тура за проток на мигранти од секаков вид на пат кон Европската унија. Заради тоа и тргнав на пат од Скопје , преку планините, за да го сретнам муфтијата од Лојане, село кое од границата е на растојание колку едно фрлање камен.
-Поздравувајќи го муфтијата, не можев, а да не помислам на Хаџи Мурат, воинот од Кавказ на Толстој, со неговата застрашувачки веѓи и заканувачка брада. Муфитјата беше малку преголем за да може да јава на коњ по падините, но, гледајќи го опкружен со неговите телохранители, меѓу кои имаше и ниски и високи и слаби и дебели, тој изгледаше како да ја држи состојбата под контрола,“ се вели во во репортажата од Лојане и пошироко од Македонија на Бенедикт Колериџ, истражувач на политики од Језуитскиот избеглички сервис за Европа со седиште во Брисел.
„Селото беше домаќин на неколку стотини нелегални мигранти и лица што бараат азил од секоја земја која може да се замисли – од Пакистан до Нигерија. Тие кампуваа во напуштени куќи и шупи, плаќајќи им кирија на мештаните и пребарувајќи ги кантите за ѓубре во потрага по храна. Секоја ноќ, големи групи заминуваа преку граница по планините за да бидат земенети со новопристигнати лица“, се вели натаму во репортажата и се додава дека малото село сега е во центарот на нелегалната миграциска рута кон Европската унија и се обидува да се справи со растечкиот број на мигранти.
Авторот потоа пишува и за сотојбата во центарот за азиланти во Скопје, каде што опишува затворска и тмурна атмосфера, дополнета со смрдеа и ѓубре на сите страни.
„Имиграциските притворски објекти во Скопје секогаш се полни со новопристигнати мигранти без документи – од Сирија, Пакистан, Авганистан и Нигерија. Во затворскиот и приемен центар мажи спијат на под насред тенџериња што се користат за готвење, а воздухот носи тешка смрдеа. Губре ги полни ходниците, мали деца се ставени во исти простории со сите други и живеат во соби каде што има остатоци од измет. Храната се состои од супа во работните денови, а ништо не им се дава на мигрантите за викендите,“ пишува понатаму во репортажата.
Во центарот за азиланти Колериџ интервјуирал две лица. Едниот, чие име е Бенедикт, исто како и на авторот, ја напуштил Нигерија и одел пешки до Македонија – четири години пешачење. Неговите стапала биле прекриени со плускавци, исушени и покриени со здебелена кожа. Во текот на неговото патување тој бил киднапиран, па ослободен за пари, претепан и изгладнуван. Вториот, Гулам Абас, исто така бил киднапиран, во него било пукано трипати, а куршумите сѐ уште се наоѓаат во неговата рака, побегнал и изгубил секаков контакт со семејтвото.
„И така, приказните продолжуваат – зло, страдања и загуба,“ вели авторот.
Целата репортажа, која е објавена во језуитското австралиско списание Eurekastreet и во која се опишува и посетата на манастирот Свети Јован Бигорски, но која во ниеден момент не го губи фокусот од страдањата на нелегалните мигранти и нивната судбина, можете да ја најдете овде.
Автор: Benedict Coleridge