Тогаш кога хрватскиот писател и колумнист на “Слободна Далмација” напиша дека “Добрината, трудот и патењето сепак на крај се наградени”, се разбира дека мислеше само на тенисерот Марин Чилиќ и на ретките јавни личности, чии успеси навистина зависат од нив и од никој друг, но се изразени во бројки во натпревар каде сведоци се стотици милиони луѓе, а каде дури и злите судии зависат од материјалниот доказ кој сурово го соопштува компјутерот.
Затоа што, погледнете го самиот Анте Томиќ, јасно е се. Беше потурен со кофа полна со измет, на сред неговиот роден Сплит, во градската кафеана, од некој идиот кој полицијата нормално дека никогаш не го најде.
Па нормално, кога Анте Томиќ ви е ист онаков предавник во својата земја, како и некои од нас, тука- предавничка багра која на секој можен начин, во разни форми е посипувана со кофи и кофи измет со години и никој за тоа не одговара, нормално! Затоа што веројатно ќе треба да се поапсат и себе, како нарачатели, а не само извршителите, чии глави одамна се во кофите, само провируваат од време на време, колку да изгнасат со своето присуство.
Ете затоа, последната вест за Монографијата на ФДУ која слави 45 години постоење и не е вест, да не се лажеме. Кога го прочитав статусот на Фејсбук на режисерот Слободан Унковски, за тоа дека во таа Монографија ставиле една реченица за неговото творештво, повторно се сетив дека навистина само за Марин Чилиќ и за малкумина може да се констатира дека нивната добрина, труд и патење сепак не може да не бидат наградени.
Да беше Унковски оставен сам со својата агонија за која пишува Томиќ, на некој тениски терен како УС Опен, победата и славата ќе зависеше само од него, ниту една светска Монографија немаше да може да го прескокне тој очигледен резултат во бодови, но не ви гарантирам за домашното издание, ако воопшто се осмелите да ја вброите во светски монографии.
Со нетрпение ја очекувам Монографијата, да видам колку букви добил режисерот Владе Милчин, како “докажан предавник”, што не беше доволно за оние со кофата, па беше неопходно да биде и лустриран. Во реченицата за него не очекувам ни запирка повеќе, затоа што сепак тоа би било премногу простор, после толку многу вложен труд да биде шиканиран и прогонуван.
Без професорите Милчин и Унковски не е прашањето дали ќе имавме сиромашен театар. Ние ќе немавме воопшто театар. Ова тие џуџиња од ФДУ и не се очекува да го знаат. Тие само добиле инструкција да го прогласат за мртов македонскиот идентитет.
Конечно, би сакала да видам и што ќе се случи во таа славна Монографија и со актерот Данчо Чеврески, како поминал кај своите колеги после лустрацијата, за која да ги прашаш властите, ќе ти кажат со гордост дека е смртна пресуда, од која ни поколенијата нема да можат да се извлечат. А како поука за непослушните, е сервиран најновиот случај со заканите на Томе Аџиев за бркање на професорот Фрчкоски од Правен факултет.
Едноставно, ова е време на џуџиња. Не знам, можеби тие мислат дека нивната мизерна историја почна тогаш кога Антонио Милошоски го опиша Блаже Конески како “џуџето од Небрегово”. Да го прашате Конески, веројатно би одмавнал со раката и би продолжил десно, штом тие лево ќе фатат. Тој не гледаше поинаков спас од болните луѓе што се накажани, та не се криви. Бараше само да биде спасен од нив, а Бог нивната злоба умерено да ја суди- самите од неа одвај се живи.
Но, тие не знаат дека заради таа привилегија, да си надвор од нивното друштво, заради борбата да си надвор од нивните Монографии, нивните фабрикувани истории, да си со своите, меѓу лустрираните, непослушните, заради сето тоа вреди да се живее во овој- како вели Анте Томиќ- поган свет, ете, тоа е наградата за добрината, трудот и патењето.
Фото: Наслов во францускиот весник “Le point”- “Македонија, држава која не постои”, во која се опишува проектот Скопје 2014 за да се долови интенцијата за промена на македонскиот идентитет