Да се сакаат политичарите, или да се мразат интензивно, сеедно е, и онака се е многу потешко со нив. Многумина од нив ништо од тоа не заслужуваат, дури и најнепријатната форма, да бидат презрени. Тие ги зголемуваат сите празнини, во нашите уште попразни животи, од нив зависиме, со нив паѓаме и пропаѓаме и ретко кога се издигнуваме.
И се е тоа многу важно, тоа е смисолот на сите наши животи полни со дупки, се додека не наидете на некоја вест, навечер.
Починал “Tаткото на модерната македонска архитектура”, “Eден од најважните 55 светски архитекти”, “Великанот на светската архитектура”, “Македонија загуби голем човек”. Почина Георги Константиновски. Дел од насловите покажуваат и нешто друго- дека во оваа држава останале и поинакви, големи новинари, оние што навистина знаат што се направил Константиновски, за земјава и за светот. Новинари што навистина го загорчуваат празниот живот на многумина од нашите почитичари. На политичарите не им се прави голема услуга ако фалбите се секојдневни, ги фасцинираат постојано новинарите, немаат многу почесто дистанца и резерва, тогаш кога нагласувањето на почитта станува постојана фиксација.
На Георги Константиновски, освен на делата, се сеќаваме и на неговата острина и жестина, со која ја анализираше и критикуваше гласно и одлучно власта на Груевски, варваризмот на Скопје 2014 произлезен токму од лабораторијата на апсурдот, корумпираноста и мизеријата на груевизмот. Тоа беше време кога имаше многу малку архитекти кои излегуваа јавно да говорат, да протестираат и да маршираат против скрнавењето и културниот геноцид на оваа држава.
Константиновски го носеше бајракот, како тоа и често бива со вакви држави- храброста да биде чест за постарите генерации, револуцијата да биде нивниот печат. Константиновски јавно го изразуваше презирот кон таквата политика, кон тие политичари. Читам, за неговите ученици- денес почитувани архитекти, тој бил оној- учителот, кој ги обележува засекогаш животите. За сите останати, за нас, повторно учител- за тоа како се водат револуции, кога се бива скоро осамен, додека подоцна доаѓа време да бидат следени тие учители.
И затоа- Георги Константиновски- можеби не знаеше дека ќе биде запаметен и како современ македонски револуционер, за што можеби ќе беше изненаден, можеби и никој не му кажал доволно гласно или пак којзнае дали било кажано сосема јасно.
Можеби ќе му било драго што сме го запамтиле и на друг начин, освен за славата во архитектурата -дека празнината на политиката ја пополнил во подобар свет за сите нас.