Сакаме повторно парламентарни избори, сакаме нови избори. Тоа е се што сакаме и што знаеме да сториме во овој живот.
Всушност, сакаме нови избори да се одржуваат секој ден. А ако овој експеримент се покаже како успешен проект, може да се размислува и за нови избори кои би се одржувале неколку пати во текот на денот. До крајот на нашиот живот, сакаме непрегледен број на избори.
Сакаме секојдевни избори кои ќе ни ја подујат главата, ќе не замелушат, ќе ни го загорчат животот, затоа што тоа е најлесниот начин да ни експлодира таа потечена глава, за да може политичарите да не заменуваат со понови, потрпеливи, поприлагодливи граѓани кои ќе им служат верно на изборите, до судниот ден.
Сакаме избори на кои секој ден ќе се говори за успехот на Преспанскиот договор. Конечно, тоа е единствениот сериозен успех на оваа Влада, а ако не се зборува за тоа, станува депресивна помислата дека нема за што воопшто да се зборува во оваа земја.
Сакаме кандидатите за пратеници да не излегуваат од нашите домови. Сакаме да ја надживеат телевизијата, социјалните медиуми, весниците, бандерите на кои ќе висат нивните постери и билборди, сакаме повеќе од тоа. Сакаме да да се споиме сосема како едно со политичарите. Сакаме да се зародиме, да не можат да не одвојат, да станеме сијамски близнаци кои одбиваат операција за да бидат спасени нивните животи, или барем на еден од нив, а се знае кој мора да биде спасен. Никогаш нема да можеме да си простиме ако замине некој што е на функција, а ние останеме сами без тој некој, ние, без причина и повод за понатамошно нуркање низ секојдневицата.
Сакаме секојдневно да не посетуваат кандидатите, сакаме да почнат да живеат со нас, сакаме да станат дел од нас, сакаме да се втопиме со нив, во нив, сакаме да станеме тие- ние, ние-тие, сакаме да добиеме нервен слом, сакаме да побудалиме од возбудата на секојдневните избори. Конечно, тоа и го заслуживме.
Сакаме не само на изборите, сакаме секојдневно да не престанеме да зборуваме за историјата и траумите кои ни ги создале соседите, сакаме Ципрас, и не само тој, секојдневно да ни оддава признанија која е нашата вистинска историја, и не само преку примерот со Мирка Гинова, сакаме и во следните векови да продолжиме да зборуваме за нашата историја, за страдањата, за окупациите, за преселбите, за ѕверствата низ војните кои се правеле на оваа територија, сакаме да не престанеме да зборуваме за историските порази, затоа што досега покажавме дека само тоа го знаеме.
Но тогаш, кога ќе почнеме да се осврнуваме околу себе и тогаш кога ќе осознаеме дека постои и друг свет освен нашиот, кога ќе престанеме со ламентациите за историјата која ни ја уништила иднината, тогаш ќе излеземе од мртовечницата која ја носи опсесијата со историјата.
Само тогаш ќе станеме подговени на светот да му покажеме дека сме способни и за поголеми и повеличенствени дела, освен она што досега нудевме- секојдневни нарицања и липања за историските факти, тези и промашувања кои не следат низ животот, како генерациски товар од кој не можеме да се оттргнеме. Само тогаш, кога навистина ќе му докажеме на светот дека можеме и умееме нешто повеќе од величењето и вечното докажување на сопствената губитничка историја, тогаш кога ќе станеме подготвени да се натпреваруваме со светот со научни и други вредни дела. Тогаш, кога ќе престанеме да се гледаме како вечни жртви низ призмата на траумите со кои историјата не жигосала и заради што не можеме да успееме во ниту едно друго поле, освен историските стапици, кои самите си ги поставуваме.
Заев и Ципрас како вистински лидери го направија првиот чекор, да стават крај на теророт кои сами си го приредувавме, ние, тие, тука во Македонија, таму во Грција. Големите лидери секогаш остануваат сами, доколку не се разбере дека ставањето крај на историските неправди значи еден од начините за почеток на иднината. Ниту едни избори тоа нема да ни го донесат, тој нов живот, ако не знаеме подоцна што со него, како во него, по ѓаволите.