Што да се направи со остатоците на денот, со кои дури и самиот Казуо Ишигуро беше беспомошен? Тој, Ишигуро, новиот нобеловец за литература, дури и самиот тој ја остави вратата во книгата, таа е отворена за сите нас. Ние сме тие што треба да одговориме што да се прави со остатоците од животот, после груевизмот.
Таа атмосфера за која говорам, тој наследен страв дека ништо не можеме ние самите, туку само Партијата, или само Лидерот, таа носталгија, таа традиција продолжува да парализира некои луѓе.
Разбирливо, изгубени се сите, соочени сами со себе, со сопствените дела, недела, образи, нечистотија, светнати лица.
Но, Заев во тоа не може да ни помогне. Тој не може како Груевски што беше, да биде наш рачен прожектор на филмови, рецензент, цензор, не може да биде Роберт Алаѓозовски за потребите на блескавите, прекрасни уметници , ниту пак самиот Алаѓозовски може да ни ги реши сите страдалнички маки, пресвртот на судбините, да посредува во ужасните хајки и критиките за филмови вредни за полемика, но не и за кафкијански процеси, ниту пак за нинбершки кафези.
А Заев, пак за Заев, тој не е црквата во која треба да се крстиме, иконата која треба да ја бакнуваме, тој не може да го носи нашиот крст, да не посипува со темјан и да ни мацка лепче со вино, да ги брка злите дуси кои не опседнале од конкуренцијата, небаре е егзорцист, не може да носи навечер мантија за да ни стане приватен поп за да не благослови за денот кој доаѓа, а преку ден тога- за да се претвори во наш платен судија за да ги елиминира сите наши непријатели, тој не може да се самопрогласи за претседател на жири-комисија за дела за Оскар, проценувач на генијални уметнички дела, колекционер на сечии солзи од тага или радост. Тоа се беше Груевски, зарем не ви беа доволно години?
Во остатоците на денот треба да го пронајдеме нашето сопствено место, а не неговото, на Заев, во тоа што сакаме со оваа земја и со нас самите.
Архитектите и активисти Даница Павловска- Циги и Мартин Пановски
Заев не може сам да ги крши со сопствените две раце старите споменици и на нивно место да поставува нови, да одлучува преку ноќ да го снема Скопје 2014, да биде наш градител и багерист, да биде голем архитект и борец како Даница Павловска- Циги, ниту пак како Мартин Пановски, да биде се што беше Груевски. Заедно со Заев се изборивме за остатоците од нашиот живот, сега се е останато на нас да сториме најдобро што можеме.
Специјалната обвинителка Катица Јанева и премиерот Заев
Заев не може да апси и да пресудува, да ги изведе виновниците по кратка постапка, да набави докази и да врши претреси, да ја облече црната тога, да стане чекан и да го реформира на тој начин судството, судиите, обвинителите, тој не е Катица Јанева, ниту пак таа има моќ да биде се што сите ќе посакаат.
Тефтерот за судбините на Велија Рамковски и Никола Младенов
Заев не е Груевски- не е врховниот судија, уставниот, кривичниот, тој не е анонимниот телефонист кој го спојува Груевски и сите негови луѓе со судиите кои грижливо во тефтерот запишуваат нарачани пресуди од власта- кога Велија Рамковски ќе оди во затвор, а кога ќе се затвори истрагата за Никола Младенов.
И за тие остатоци на деновите кои ни претстојат, треба да се погрижат сега некои други луѓе во судството, тоа се сите оние кои му оставаа на Груевски и неговите најважни луѓе да стане Партијата еден голем суд.
Заев не може да биде Груевски, да се грижи за да стане новинарска буква, која се менува зависно од потребите на режимот, да редактира, лекторира, коригира и уредува, да стане баг и да влегува во компјутерскиот систем и да ги менува насловите, ставовите, сликите и неприликите, да ги уништува архивите и да ја менува историјата. Тоа се нашите остатоци од денот, ние сме тие што располагаат со нив.
Заев не може како што беше Груевски, да биде нашиот партиски папа, министер за се и оттука за ништо, костумосан, но со по некоја флека од претходната вечер- венчален кум, матичар пред нервен слом, затоа што не верува во брак, љубов и невеста која цупка без да е свесна што ја чека во остатоците од животот, тој не е сведок кој избезумено си ја бара личната карта, да не крсти и погребува, нашето сонце и црна темнина.
Ние ги имаме остатоците на денот и тие се наши, а не негови. Ние одлучуваме што со нив, и ние нему треба да му дадеме патоказ, а не тој да не води за рака, да не сопнува и стркалува во бездна, да не крева и да биде наш џелат и спасител- тоа се беше Груевски, тоа време е завршено.
Тогаш зошто некои луѓе сонуваат Заев да стане се она што беше Груевски, зошто го молат да ни ги земе остатоците од денот? На тоа одговор Заев не може да им даде, но прашањето е- дали можат сами да трагаат по одговорите и по тие остатоци, кои само ним им припаѓаат. Тие повеќе не се сопственост на Груевски, а Заев не им ги ни побарал. Но, некои луѓе сами не можат понатаму, а остатоците се ситнат и трошат, додека и самите сопственици на тие остатоци не се потрошат.