На денешен ден, 26 јули во 1963 година во 5 часот и 17 минути Скопје беше погоден од катастрофалниот земјотрес 6,1 степен според Рихтерова скала.
Сликите и вестите од оваа катаклизма се најдоа на првите страници од светските медиуми.
Земјотресот од 63та е најголемата катастрофа што се случила во Скопје, траел 20 секунди, животот го загубиле 1070 луѓе, а повредени биле 2.900
Од потресот биле урнати 15.800 станови, а оштетени 28.000.
Околу 1/7 од целокупното население на Македонија живеело во Скопје според статистичките информации од 30 јуни 1963 г., или 198.153 жители. Привремено присутните жители се движеле од 12.000 до 20.000 што значи дека по бројот на жители до утрото пред земјотресот, Скопје се сметал за трет град по големина, развиеност и вложување во поранешна Југославија.[8]
Според истата статистика, во градот имало 39.516 станови со вкупно 1.792.055 м2 станбена површина, вклучувајќи ги и 3.912 станови во изградба, со 208.026 м2 станбена површина. Од 1945 до 1961 г., се изградени околу 2⁄5 или 41 % од станбениот фонд. Од 1961 до 1963 г., се изградиле околу 9.000 станови, со што од вкупниот станбен фонд 45 % припаѓале во општествено својство и 55 % на поединечни сопственици. Просечно, на секој жител на Скопје му припаѓале околу 8 м2 станбена површина, а секое семејство броела околу 4,1 член, што значи дека градот броел околу 48.330 домаќинства. Од вкупниот број на домаќинства, во засебни станови живееле 76,5 % од жителите, додека 23,5 % живееле во деливи станови.

Првата помош за граѓаните на Скопје дошла од војската и граѓаните на тогашните југословенски републики, а неколку дена по земјотресот започнала да пристигнува помош и спасувачки екипи од целиот свет. Точно 87 нации од светот испратиле некаква помош во Скопје кои помогнале градот да се изгради повторно, поради што го носи и епитетот „град на солидарноста“.
Уште следниот ден претседатлот Јосип Броз Тито, го посетува градот и го најавува почетокот на процесот на реконструкција, кој продолжува да се одвива до крајот на 70те години.

Низа сеизмолози, хидролози, урбанисти и архитекти од целиот свет, се здружуваат со заедничка цел за постземјотресната обнова на Скопје. Од овие професионалци ОН ја формира и групата задолжена за изработка на новиот урбанистички план на Скопје. Во неа членуваат тимовите од Југославија, Јапонија, Полска, Грција и Холандија, а за проект менаџер е назначен варшавскиот архитект Адолф Циборовски.
Година дена по катастрофалниот земјотрес, во Скопје пристигнува интернационалниот тим од урбанисти и архитекти, нивна цел е соработка со локалните органи и изготвување на план за обнова на градот.
Експертите успеваат да го завршат новиот план за само 10 месеци, и веќе во 1965-та година тој се усвојува како новиот Генерален урбанистички план на Скопје.
Скопје се снабдува со системи за канализација, водовод, електрика, комуникации и транспорт, кои нè опслужуваат и до ден денес.
Обновата на Скопје целосно се изведува во стилот на модернизмот кој е популарен низ во овој период. Интернационалната помош резултира и во силни влијанија од тековните случувања во архитектурата, кои го адресираат прашањето на модерниот град во 20-от век. Овие светски дискусии завземаат одредени форми посебно во рамки на јавната архитектура во обновениот град.
Во наредната деценија, домашни и странски архитекти, инспирани од модернистичките форми и можностите на армираниот бетон, креираат низа скулпурални проекти. Многу од нив се и главните симболите на модерно Скопје, како монументалните градби на Македонската Опера и Балет, Поштата, Универзитетот, Музејот за Современа Уметност, Градскиот Трговски Центар и низа други.