Она што може да се чини како “сила” под превезот на “обединување”, во случајот на партискиот живот кај нас, кој се движи на тенката линија помеѓу квази-демократскиот и чисто автократскиот пристап, се покажува само како совршена алатка за контрола.
Никица Корубин
Додека го чекаме исходот од “мртвата трка” уставни измени-дестабилизација (во било кој редослед и комбинација и причински-последична врска); јавноста се занимава со спорадични нафрлени теми: доза албанофобија, доза бугарофобија, доза фобија сама по себе. Спакувани во флоскули и фрази за “идентитетот”, “историскиот наратив” и “националното единство”.
Иако, до сега за ниту една од овие фрази не е дадена ни површна дефиниција, а не па содржина; нивното масовно присуство во јавниот дискурс, го покажува размерот на судирот од почетокот на текстот. Судир кој е егзистенцијален за нас како граѓани, граѓанско и демократско општество и функционална држава.
И во сенката на тој, појавно невидлив, а всушност сеприсутен судир, се одвиваат сите останати политички процеси, кои во нашиот случај, строго и наменски се држат во партиската матрица, наметнувајќи го партократскиот модел.
Јавно и јасно видлив е само оној на (само)инсистирањето на поединечните партии и политички чинители, кои ја сочинуваат коалицијата ВЛЕН да се формализираат во една партија; а далеку од “ јавноста и јасноста” тоа неформализирано “обединување”, кое може да го квалификуваме и како “претопување” одамна е пракса во македонскиот дел од партиско/партократскиот спектар.
Од практична страна, за контрола на сите идеолошки правци (либерални, зелени, центар/лево, центар/десно, етничка претставеност) под капата на СДСМ или ВМРО-ДПМНЕ сеедно; а од суштинска страна за контрола на иманентноста на политиката како креатор на тековите и настаните.
Целосна контрола на “заробената држава” од која не се изземени ниту двете “мастер” партии, до степен на нивно меѓусебно идеолошко претопување во моментов: хипотетички, дали сме сигурни дека денес, суштински и содржински, на власт е идеологијата на десничарската про-ЕУ, ВМРО-ДПМНЕ или тоа е само името што го носат; а содржината, севкупно во македонскиот позициско/опозициски блок е брутално вратена на почетокот на нашата независност во 90-те, временски блиску до параванот на југоносталгијата, (па ова ВМРО повеќе потсеќа на тогашното СДСМ), и која вака вештачки “франкештајновски” телепортирана (треба да) има сосема друга намена 30-тина години подоцна?
Оттаму нејасно е зошто ВЛЕН инсистира на примена на “македонистичкиот модел” во политиката, односно на супституирање и претопување, на различни партиски субјекти кои со себе повлекуваат и различен пристап и идеја, под “една капа”, која секако порано или подоцна ќе биде монополизирана. Од кого и како е битно, но не и клучно во моментов.
Она што може да се чини како “сила” под превезот на “обединување”, во случајот на партискиот живот кај нас, кој се движи на тенката линија помеѓу квази-демократскиот и чисто автократскиот пристап, се покажува само како совршена алатка за контрола. Што не’ води до прашањето, кому треба контролата, не нужно врз ВЛЕН, туку преку ВЛЕН, врз албанската суштинска претставеност, во највисоките институции на власта?
Што не’ враќа на почетокот. И на “мртвата трка” која е во тек, а која ќе го одреди и текот на државата. А, на која ВЛЕН, не како параван за криење, туку како поединечни партии и политички индивидуалци, на кои им е дадена доверба, мора да одговори јасно и без одлагање на прашањето: кога ќе се пристапи кон уставните измени, како меѓународна обврска на државата, за стратешко членство во ЕУ, која ја управуваат и претставуваат? Без лажниот “македонистички” модел, било во политиката, било во наследениот и наменски историски наратив.
Истото се очекува и од нивните партнери во власта, со различни имиња, а по стратешките и суштински прашања, како од “калапот” на 90-те произлезени. Дали вреди истото прашање да се постави и до македонската опозиција, не е прашање на нивна елементарна пристојност, како декларативни европски предводници од позиција на власт, туку прашање на нивен опстанок.
Само ДУИ е осамен и изземен од овие прашања, поради нивната гласност и јасност во однос на клучното прашање: европските интеграции. Декларативна или не, е прашање и на политичка умешност. И само тие се означени како (потенцијални) дестабилизатори.
Логиката е опасно видлива работа во политиката и животот. Води директно во сржта на проблемот. “Проблемот” кој внимателно се креира. Оттаму “проблемот за дестабилизација”, всушност не’ води до “проблемот на уставните измени”, односно обидот за нивно избегнување и пролонгирање. Што само по себе, во ваков регионален и гео-политички контекст, е дестабилизирачки фактор.
А, како и за кого, најсилната точка на единственото вистинско национално единство, со почитување на правата на сите граѓани, во нормално и функционално општество: членството во ЕУ може да биде “проблем”? Тоа е прашање кое секој треба да си го постави самиот на себе, додека ја следи и (не)свесно учествува во “мртвата трка”: дестабилизација или уставни измени?
Уставните измени водат кон извесност, стабилност, систем и правила. Каде води дестабилизацијата? Кон или пред 90-тите? И кој е тој што би го избрал лошото, наместо доброто?
Од фејсбук ѕидот на авторката