Ние сме во најлошиот можен сообраќај. Она што никаде не води не може да се препознае како пат, ни како пат таму ниту како пат назад. Таму кај што нема пат ниту начин по него да се оди, тука ништо не се планира, ништо не се учи, ништо не се постигнува, ништо не се објаснува. Како во Македонија. Поточно како во Вморонија.
Бранко Тричковски
На почетокот, депресијата се манифестира како одвратност спрема наметнувањето да се слушаат реклами за успехот. Кого ќе го зафати депресија осуден е на сиромаштво во светот затоа што за него се прекинува натамошното патување и хоризонтот имплодира.
Како кај Македонците.
При своето патување по ќелијата затвореникот има работа само со проста симетрија меѓу патот таму и назад, што е пример за лош сообраќај затоа што е лош секој сообраќај кај кој не постои предност на заминувањето.
Ние сме во најлошиот можен сообраќај.
Она што никаде не води не може да се препознае како пат, ни како пат таму ниту како пат назад. Таму кај што нема пат ниту начин по него да се оди, тука ништо не се планира, ништо не се учи, ништо не се постигнува, ништо не се објаснува.
Како во Македонија.
Поточно како во Вморонија.
Депресијата го изразува уништувањето на просторот на односите. Добриот простор исчезнува ако колабира радиусот кој интензивно ги држел раздвоени точката и противточката на заедничкиот обем.
Како во случајот со македонскиот радиус.
Депресијата ја пренесува трауматската имобилизација на способноста за екстензија: рано доживеаната невозможност да се стекне дополнителна форма. Во отсуство на таа фигура просторот колабира и го остава субјектот, затворен во неиздржлива стеснетост или ширина, да се смали до со паника погоденото сопство-точка. Со преносот на тоа бивствување- точка почнува историјата на осаменоста.
Како во Македонија.
Поточно како Македонија.
Односно Вмродонија.
Неиздржливата стеснетост е ваш избор.
И да ви купам нешто за Нова година не можам да ви го дотурам во ќелијата на вмро!
Тука ќе умрете!
Дали ми е жал?
Не!
Од Фејсбук ѕидот на авторот