Срам да ти е, што мене ме избра, така ранлива и беспомошна. Ама и алал. И ти благодарам. Без тебе, немаше да знам каква е болката на безболието, на неопипливото, на имагинарниот свет. Неподнослива. Ги кине цревата како крпи за бришење на прашина и токму со нив, ја вади сета меморија од убави настани. Го мачка мозокот со тиња и потоа го …
Тина Иванова
Дојди, само ако умееш да дадеш барем мал сигнал на надеж. Кој и да си. Во спротивно, немој да влегуваш во сектата на душегрижниците и да ликуваш поради петминутно себезадоволување.
Еден за тебе можеби безвреден збор, во кој се крие клучот од тегобната порта на моето чувство, за мене би бил откровение на живеењето. Ако го знаеш, те молам, те преколнувам, изусти го, веднаш!
Прости ми што не можеш да ме разбереш. Не сум виновна за тоа. Прости ми што не можам, или не умеам да излезам од мојот тунел, во кој единствено светло е отчукувањето на срцето, чиј такт ја пореметува мојата визија за животот и смртта.
Ровари таа низ внатрешноста на моето тело, како јаден стаорец кој шета меѓу веќе остарените ѕидови на крвните садови, барајќи остатоци од расипана храна, колку да потсети, дека подземниот свет не служи само за погребување на човечки тела. Тоа е паралелно патување кое заедно со нас ги искусува војните, бедата, гладта, копнежот, надежта.
Единаесет години ме принудуваш, да ѕиркам во пукнатините на паркетот од мојата спална соба, бушејќи ми го мозокот барем три пати на ден, и тоа со хилта.
Срам да ти е, што мене ме избра, така ранлива и беспомошна. Ама и алал. И ти благодарам. Без тебе, немаше да знам каква е болката на безболието, на неопипливото, на имагинарниот свет. Неподнослива. Ги кине цревата како крпи за бришење на прашина и токму со нив, ја вади сета меморија од убави настани. Го мачка мозокот со тиња и потоа го суши како распукана земја во која не може ниту кактус да никне. На срцето му дава знак за ритмичка импровизација, која целосно се отклонува од формата и се претвора во абнормално суштество, за чие исцелување лекот не е пронајден, сè уште. Навистина волшебно искуство, ама ако си пред големо филмско платно.
Имај милост. Напушти го ова тело, ти ламјо бескорисна и бескрупулозно дрска!
Јавај далеку, што подалеку од оваа душа, која конечно ќе мора да ги испружи рацете за љубов. Дозволи ѝ го тоа. Капни само малку бела боја, во огромната кофа полна со црнила и ќе видиш дека ќе се појави искра светлост.
А всушност, само љубовта е антибиотик за твојата толку закоравена желба да покосуваш, низ инает, низ гордост, низ самоволие. Бегај, бегај! Бегај од мене! Немаш повеќе простор за изживување, а знаеш зошто? Затоа што не остана ниту едно слободно парче од телово за сецкање. Овде леб немаш. Ниту вода. Единствено што остана е молитвата за спас од која, сакаш да си признаеш или не, го поробува твоето лажно верување дека си слободна.
#DepressionIsNotAJoke
Да ја подигнеме свеста против ова невидливо зло
#poetryisnotdead
„Поезијата е поблиску до вистината, отколку историјата, рекол Платон.
Пишувам поезија и проза за да ја разберам осаменоста. За да ја засилам љубовта и полесно да се доближам до смртта. И, за да ги уништам злобата и лицемерието што се случуваат пред моите очи.” – Тина Иванова.
Текстот и фуснотите се сопственост на Фронтлајн.мк