Кај нас комунистите и делумно социјалдемократите ги имале во себе страста на Дон Кихот и копјето за пробив во невозможното, Заев, на пример, а вмороните немаат ништо дури и од магарето на Санчо Панса. Тоа се белите црви во мртвото тело на македонската култура и цивилизација, усмртени од нивното постоење. Всушност, тие не се убијците- тие се смртта како таква!
Бранко Тричковски
Роденденот на Исус е згоден момент да се запрашаме: Кога настанува моментот на смртта на општеството?
Шпенглер вели дека општествата умираат кога од култури, односно од живи органски целини, ќе станат цивилизации.
Чистата цивилизација како историски факт се состои во постепеното искористување на културните облици кои станале аноргански, односно изумреле.
Всушност, смртта настапува додека цивилизацијата ја јаде културата што ја создала.
Пренос во живо од тој обред може да се посматра на многу други места, но во Северна Македонија е најживописен.
Хахаха!
Тоа е момент во кој се наоѓа Западот.
И Нордот, се разбира, макар што нашата идентификација со цивилизација е доста проблематична.
Културата речиси ја изедовме.
Мртви сме како култура и живи само како искористувачки на облиците кои ги создале генерациите пред нас и кои во меѓувреме, поради нашата творечка импотенција и потрошувачка страст, станале аноргански.
Секоја култура има своја сопствена цивилизација. Цивилизацијата е неизбежна судбина на секоја култура. Тука е постигнат врвот од кој стануваат решливи и најтешките прашања на историската морфологија.
Македонија ги исполни сите услови да добие негативно односно смртоносно решение.
Морфологија на простор за гринд филд инвестиција во некоја нова култура.
Ако Господ даде време.
Вмро е феномен кој не оди пред големиот возлет на македонскиот национален и државен проект, проект на културата, туку го заклучува ,тој не е феномен на македонската култура, туку, условно кажамо на македонската ждерачка цивилизација.
Бодигард на влезот во смртта.
Секој Хелен, вели Шпенглер, ја имал цртата на Дон Кихот, а секој Римјанин на Санчо Панса.
Кај нас комунистите и делумно социјалдемократите ги имале во себе страста на Дон Кихот и копјето за пробив во невозможното, Заев, на пример, а вмороните немаат ништо дури и од магарето на Санчо Панса.
Тоа се белите црви во мртвото тело на македонската култура и цивилизација, усмртени од нивното постоење.
Всушност, тие не се убијците- тие се смртта како таква!
Цивилизацијата е најнадворешна и највештачка состојба до која може да стигне една виша врста на луѓе. Тие се завршеток,тие доаѓаат после постоењето како нешто што настанало, после животот како смрт, после развојот како кристализирање, после селскиот пејзаж и општественото детство, како духовна старост и скаменет град кој се скаменува. Тие се крај, неотповиклив, но до нив се доаѓа секогаш според најдлабоката внатрешна нужност.
Ова е многу важно да се запамети: Според најдлабоката внатрешна нужност.
За чии согледби и неооходни интервенции и катарзични промени, Тричковски укажуваше и инсистираше половина век.
Безуспешно, се разбира!
Тоа е она што треба да се види, не со очите на партизмот, на идеологијата, на современиот морализам, под аголот на кое и да е становиште, на вмро и сдсм, туку од вонвременска височина, со поглед насочен кон историскиот свет на облиците од илјадници години-ако навистина се сака да се сфати големата криза на денешнината.
Што е цивилизираната политика на утрешнината, наспроти култивираната политика на вчерашнината.
Во Стариот век тоа била реториката, а на Запад тоа е журнализмот, во служба на онаа апстракција која ја претставува моќта на цивилизацијата: парите!
Како и во Нордот.
Мал број надмоќни глави, чии имиња во овој момент, можеби, не се најпознати, одлучува за се, додека голема маса политичари од втор ред, ретори и трибуни, пратеници и новинари, избрани спрема провинцијалниот видик, ја одржува за масата илузијата за народното самоопределување.
Овци зад кормилото на вселенски брод.
Така Банкси би ја насликал актуелната власт во Македонија.
Од Фејсбук ѕидот на авторот