Голема бура се крена по одлуката на Уставниот суд да ја запре одлуката на Владата за минимална плата за функционерите, каде, се разбира дека се вклучени и тие.
Во целата бркотница, едно е јасно- не би било препорачливо, ниту соодветно да се оспорува врховниот авторитет и апсолутното уставно право на овој орган да ја држи во своите раце волјата на неприкосновен Бог над боговите, свети апостоли кои одлучуваат за нашите животи, за моралните акти, солидарноста, за емпатијата и човечноста.
Пред се, исклучиво тие имаат суверено право да го држат во свои раце светот, како неоспорен баланс да не се сруши сета правда која ја штитат, благодарејќи на Уставот.
Воедно, само тие смеат и можат да ги спроведуваат највисоките и непроменливи закони, за кои, не само тие, туку и сите судски, правосудски, небесни органи не дозволуваат да се реагира, критикува, анализира и дебатира- најмалку за нивните постапки.
Оттука, нивно неприкосновено право е да одлучуваат за најважната работа во време на апокалипси и катастрофи- тоа секако дека е исклучиво платата на уставните богови, со чија милост ние останатите, имаме право да живееме.
Последично, воведувањето на вонредната состојба наметна секакви забрани и ограничувања: правото на слободно движење, правото на образование, правото на гаранции на основните слободи и права.
Сепак, сите овие набројани слободи и права можат да се ограничат за време на воена или вонредна состојба, со исклучок на некои елементарни, кои се набројани во Уставот, меѓу кои е правото на живот. Иако неприкосновеното право на плата на функционерите не е споменато, тоа секако дека се подразбира и тоа е непроменливо, сметаат врховните команданти на вонредната состојба- уставните судии, таа функционерска светост од која не можеме да бараме никаква милост за сите останати.
Конечно, би било крајно аматерски и дилетантски да се бара солидарност и понатаму, во најбогатите слоеви на општеството.
Сетете се на непростливата леснотија на имање идеали кај сите нас, да го издвојам на пример-професорот Фрчкоски. Тој во една своја колумна апсолутно греши кога смета дека во услови на вонредна состојба суверенот, во случајов Владата, според проценка за обемот и мерката, има право да го ограничи правото на сопственост. Исто така, прави неопростлива грешка во заклучокот дека таа сопственост подразбира создавање права и обрски, да се служи за доброто на поединецот и заедницата. Професорот продолжува со својата наивност и сон за праведност кога смета дека социјално одговорно е од Владата со законска уредба дел од годишниот профит на банките (30%) да се пренамени и влее во фондовите за борба против пандемијата, особено за социјално загрозените граѓани.
Ви велам, нема потреба од солидарност, од морал, од добрина. Особено не од луѓето кои ги полнеа извештаите на Европската Комисија, Стејт Депатментот, итн., со нивните корупциски, криминални акти, кршење и насилство врз законите, Уставот, правдата, правичноста, правата, слободите, животите.
Ништо нам не ни треба од нив. Нека продолжат онаму каде што застанаа, нека го цедат и исцицаат и последното зрнце крв што ќе остане- за паметење и лекција во историските читанки- во што се претвориле, кога сето ова ќе заврши.