Секако дека Христијан Мицковски е голем лидер. И не само на ВМРО-ДПМНЕ, да не го ограничуваме во големината, која препознава титани од светски размери.
За разлика од Заев, кој е секако мал, ако не и најмалиот лидер во историјата на човештвото.
Големиот Мицковски го гледав на дебатна емисија на 24 вести и да, тој изгледа растревожено за крвавиот четврток, 27 април, но само затоа што, ах, ох, ех, го крева гласот дека маченици патриоти биле во притвор.
Како може, вели тој- да ги имаме во притвор најдобриот оперски пејач, актер, шест пратеници, инжинери, зарем такви можат да бидат терористи, ламентира тој за нечовечката пресуда- притвор.
Има право големиот лидер Мицковски, во притвор можат да завршат само машинобравари, работници, возачи на шлепери, најниската можна класа на која по дефиниција и припаѓаат затворските пранги, никако не може да заслужат мрачни ќелии виртуози во своите професии. А, да, и секој заслужуваше бесконечен притвор во последните 10 години на владеењето на најголемиот лидер- Груевски, сепак далеку поголем и позначаен лидер од Мицковски, секој заслужуваше притвор и потоа затвор, секој кој беше оквалификуван како политички затвореник во извештаите на меѓународните институции и организации.
Малиот Заев, заедно со уште помалата Шеќеринска и најмалиот Села, се безначајни, ситни трошки кои за малку избегнаа да бидат убиени, а секунди и милиметри ги делеа од ликвидација, но крвавиот четврток според големиот лидер Мицковски, не бил никаков масакр.
Ајде, бидете сериозни, тој збор масакр него го навредува, ве молам, имајте ниво, делува претенциозно- вели тој, веројатно затоа што не се доволни за него последиците на крвавите глави на безначајните, мали и неважни, Села, Шеќеринска, Заев.
Големиот лидер Мицковски вели дека на 27 април се избрал нелегитимен претседател на Собранието, но не знае дека имало пукање во Собранието, тогаш кога обезбедувањето се обидуваше да го одбрани неважниот Заев од напаѓачите, чија цел беше токму тој. Тој ништо не знае, не видел, не чул, затоа и не проговорува. Големиот лидер Христијан Мицковски.
Конечно, големиот лидер Мицковски и не го знае ставот на неговата партија за крвавиот четврток, едноставно- вели тој- не го знам напамет. Не е вредно за повторување, ниедна осуда, ниеден мек збор, ниедна човечка благост.
Затоа и не слушнавме од големиот лидер Мицковски жалење, ниту извинување од името на неговата партија, за пролеаната крв на, како тој вели- мирниот протест, но тој не знае дека потоа прерасна во ноќ на долгите ножеви.
Така се создаваат големи лидери, така се коваат, растат и се устоличуваат, само така, кога не сакаат да знаат дека мора да побараат простување, за да дојде до помирување, пружање рака, да се заборават сите зла, сите неправди, сите крвави и несреќни денови, да го погледнат довчерашниот лут непријател, да ја погледнат јавноста која гледаше, слушаше и говореше, да ја погледне Мицковски право во очи, да признае како веќе така понатаму не може, не смее, затоа што мора да се има некаков пат, заеднички, достоинствен, макар и најмалиот, макар за почеток и со најситниот чекор.