– Жестока, реверзибилна, инверзивна и инвазивна, речиси заканувачка порака до семејствата Шундовци, Кичовци, Провинцови, Паланкови, Плиткови, Турбофолкови и Барокови. Ќе ја позајмам мислата на сликарот и медитативниот гуру Перица Георгиевски-Пепси, кој во еден разговор го изрече следново: Универзалната религија на човекот е дишењето, Диши… издиши… Од првиот до последниот здив практикување на религија. Само во момент кога ќе престанете да дишете, неповратно престанувате и со својата вера. Јовица е дизајнерот на религијата на градското дишење, проповедник на псалмите за совеста, епитафите за погубноста, гневен толкувач на грдата епифанија.
Ова е дел од промотивниот говор на Влатко Галевски за книгата „Градот што веќе не е мој“, најновата поетска книга на Јовица Ивановски, која излезе во издание на Темплум, во едицијата Градот што беше претставена завчеравечер.
-Можеби на прв поглед (или прво читање) песните на Јовица се истурање на гнев, разочарување, лутина, па и песимизам, но во суштина тие се мали етиди за љубовта кон градот, со таканаречена љубовна омраза, која ја споделува со своите сограѓани, рече Галевски.
Дел од поезијата на Ивановски на следниот линк.