Дојде време кога од бункерот нема излез за Груевски. Човекот кој сонуваше за него и низ годините како поминуваа, тој и создаде бункер за своите сонародници. Тој ист бункер сега нему му се сврти и само боцата со кислород го потсетува дека се уште е жив. Не за долго, крика тој од бункерот, зарем нема да биде доволно долго?
Не, му загрмува еден друг глас во главата. Така изгледаат последните денови, му вели гласот, така изгледаа и на Милошевиќ.
Сетете се само. Со месеци татнеа повиците на српските демонстранти: Одиме на Дедиње! Корачаа бавно, неволно и разочарано така со месеци. Секој пат, секој ден, тие беа враќани. Блокадите беа безмилосни. Србите се бестрашен народ, секој пат кога се обидуваа да ги пробијат блокадите на полицијата, секој ден кога и се спротивставуваа на вооружената армија, беа тепани, претепувани, но не и обесхрабрени.
Одеа така со месеци. Дедиње, онаму каде што живееше нивната цел, никогаш не падна.
Сега Груевски ги реди сликите. Месец по месец, секоја наредба на Милошевиќ тој ја знае на памет. Дури и онаа да се пука во демонстрантите. Ќе слегне со рамената Груевски, сетно и резигнирано, таа наредба не беше послушана, не од српската полиција.
И што има сега Груевски со себе во сеќавањата за стариот другар? Последните денови на Милошевиќ, она што е достапно како литература, нешто банкарски сметки во Русија на неговото семејство, тивките денови на Мира Марковиќ, по некој говор кој би можел да ечи од бункерот, но и тоа не е случај.
Она што го мачи сега Груевски се последните денови на Милошевиќ. Особено оној ден, кога повиците на демонстрантите Одиме на Дедиње одекнуваат дури и денес во неговата глава.
Видете, дојде тој ден. Просто, полицијата, чуварите, армијата ја снема тој ден. Дедиње стана симбол на дезертерството на оружјето на Милошевиќ. Демонстрантите можеа да влезат низ капијата на поранешната куќа на човекот кој капитулираше.
Веројатно истите книги ми се достапни како и на Груевски, за тие последни денови на Милошевиќ.
И двајцата сега ја вртиме истата страница, претпоставувам. Тогаш кога сирените пиштеа низ Белград, тој ден, кога Дедиње беше нивно, тие сирени го оглувеа светот и тој се радуваше со нив.
Тогаш кога среќните бакали на гранапчињата, таа ноќ делеле леб на демонстрантите. Некако сите се разбудиле во исто време.
Нека ја затвори веќе еднаш книгата Груевски, оваа книга за Милошевиќ е претешка, прекрвава.
Сопствената книга од бункерот полесно се чита. Ако некој ѕирка однадвор, нека не се плаши Груевски. Тоа се старите пријатели, по некој срдечен Американец и еден весел Белгиец можеби. А, да, и еден амбициозен Германец, но нека не стравува Груевски. Таа приказна најдобро тој ќе му ја раскаже.