Накратко: оригиналната верзија на текстот на извештајот, постигнат во преговорите на политичките групи, е реална. Ама одредени политичари не би биле политичари да не прават драма во врска со се што е поврзано со македонскиот народ, јазик и идентитет.
Ирена Јовева
Дали мислите дека стварно постојат „модерни“ јазици? Јазикот е живо суштество, знам, но за мене тоа „модерен“ јазик е на пример сленг, кој постојано се менува или се прилагодува на младите и понекогаш е тешко да се следи. Можеби само сум стара. Или „старомодна“, секако не „модерна“, нели?
А што е со јазикот на еден народ? Еден јазик може да има неколку верзии, знам, но тоа, исправете ме ако грешам, се нарекува дијалект. Меѓутоа, не постои ситуација во која што еден јазик, формално признат јазик, одеднаш станува „модерен“. Чисто поради тоа што некој, ете, решил да го нарече така. Се во духот на добрососедските односи, нели?
Зошто го пишувам сето ова? Затоа што идната недела, на пленарната седница во Европскиот парламент, ќе гласаме за извештајот на, цитирам „Европската комисија за Северна Македонија“ за последните две години.
Тоа се сосема нормални традиционални годишни извештаи, со единствена цел: да бидат професионални, фер и засновани на критериумите за напредокот на земјата кандидат. Тоа се извештаи кој што НИКОГАШ не треба да станат алатка за разјаснување на работи кои немаат НИКАКВА врска со критериумите за процесот на пристапување.
Накратко: оригиналната верзија на текстот на извештајот, постигнат во преговорите на политичките групи, е реална. Ама одредени политичари не би биле политичари да не прават драма во врска со се што е поврзано со македонскиот народ, јазик и идентитет.
Тие сакаа во текстот да го вклучат зборот „модерен“. Модерен македонски јазик. Се е во духот на добрососедските односи, нели?
Е па, нема да може. Да ви кажам…Многу добро разбирам дека политиката е прашање на компромиси, кои не се нужно секогаш најдобри. Ја разбирам и емоционалноста до која доаѓа кога станува збор на одредени теми.
Но, НИКОГАШ нема и не сакам да разберам како европските институции можат толку лесно да станат простор каде, под изговор на парламентаризам, па и на европеизација, цветаат националистички ревизионистички идеи. Простор каде што институционалната моќ се користи за еднострани обиди на примени не само на минатото, туку дури и на сегашноста. Или модерноста, ако сакате.
Дали навистина секогаш мораме да бираме страни? Добро, ајде. Пак ќе бираме страни. Еве, јас ја бирам страната каде што идентитетот на нацијата е оставен на мир. Каде што јазикот на нацијата е оставен на мир.
Од срце и посакувам се најдобро и најубаво на татковината на моите родители. Но, за жал, таму е се освен тоа. Интересите на политичарите, од сите страни!, не треба да бидат парохиски, националистички интереси и манипулации. Нивниот интерес треба да биде народот. И не, не само едниот. И не, не двата народа. Туку…СИТЕ.
Од Фејсбук ѕидот на авторката