Кога не разбирате политика, како што е тоа случајот со министерката за правда, Рената Десковска, а и генерално, со СДСМ, тогаш нема никогаш да можете да сфатите и да го дозволите барањето на лидерот на ВМРО-ДПМНЕ, Христијан Мицковски- прекин на сите истраги против поранешните високи функционери на оваа партија, како услов за нов Закон за јавно обвинителство.
Овој генијален потег на Мицковски за добивање на предност, е еден од најстарите преговарачки маневри и стратегии во историјата на политиката, на кој можат да се сетат само великани од лидери и државници.
Ова е светски познат и признат факт, запишуван низ годиниве низ светските библиотеки и љубоморно чуван низ архивите, кои досегаат до Александрија, особено кога станува збор за највисоките дострели на водење на сериозна, издржана и одговорна политика, за што треба да му се оддаде признание на Мицковски.
Но, од каде добога, тоа би го разбрала Десковска, или пак лидерството на СДСМ, ве молам.
Нивното барање за поддршка за правда и правна држава е застарен метод за водење на демократска држава и демократија воопшто. Политиката не смее да се сфати буквално како што Десковска тоа го разбрала, да се учат напамет учебниците по демократија и да се везат низ пракса тие тетратки, на нејасен, сувопарен јазик, кој станува низ годините неразбирлив и нечиток за нив. Како што се таложат злоупотребите, криминалот и корупцијата, како што подоцна се трупаат досиејата за истраги на високите функционери на ВМРО-ДПМНЕ, така таа бездна во која паѓа демократијата се зголемува, така и јазот за демократско чуло се продлабочува.
Политиката, тоа е процес кој пред сè мора да се толкува мисловно, пофилозофски, занесено, да бидете опиени од ројот мисли кои набубруваат и се слеваат низ телото и го оросуваат, во стилот на древните мудреци и мислители.
За тоа е потребно да сте осамени, насред пустелија до која не допира хаосот на бесмислата и апсурдот на секојдневието, да бидете седнати удобно и сигурно на цврста гранка на некое раскошно, напуштено дрво, со втиснати прсти на слепоочниците, насред тешката и бујна глава, за да не попречуваат премногу останатите звуци од мисли, кои ништо добро и мудро не можат да донесат.
Така се води држава и се гради демократија, како што замислил Мицковски- што е добар повод да се потсетиме на советите на Макијавели: “А кој мисли дека новите добрини кај големите личности овозможуваат да се заборават старите навреди, се лаже”.