Зоран Иванов
Уште нешто за обвинителството за кочанската трагедија.
Попрецизно, за правната квалификација на државниот јавен обвинител кој од почетокот на истрагата, откако доби амнестија од премиерот и кликата, со јавните изјави се однесува како да е паднат од некаде.
Од неговите досегашни вербални дребулии излегува дека или му рекле играј ја „шири, шири весели пешкири” со обвиненијата, односно толку многу персонално да ја рашири истрагата со намера зад шумата обвинети да се задскријат актуелни виновници или искусниот обвинителски мудрец им смислил мала хи, хи, злобничка одмазда што во судското време би ја приредиле адвокатите на веќе над шеесетмината обвинети.
Или пак, ако математиката е да се сокрие најморалниот актуелен виновник чија екипа била непосредно одговорна за безбедноста на дискотеката, згора и дел од екипата нешто по нели, задача, значи со службен налог, била на местото на настанот и тоа само саат пред најголемата македонска трагедија, излегува дека теоријата на главниот обвинител дека обвиненијата за пожарот во кочанската дискотека што ги распослал десет, петнаесет години наназад,м а според епп нотите на власта, има за цел епилог со системска одгворонсот. Демек системот да е виновен. Вината да е во каузалноста на системските институциони непостапувања, а не само во некој или некои овде и сега на денот или кратко пред трагичната ноќ.
Па таа и таквата некаква каузална, нели, логика, упатува дека во своето тефтерче обвинителско, обвинителот наскоро ќе мора да си го запише или дури и да не го запише ќе се подразбира дека ќе е запишан, и актуелниот мвр министер со кого сега споделува заеднички пресови на кои, засега, првиот, министерот, диктира, а вториот, обвинителот, си запишува и си објавува обвинети.
Тезата вметната во овие редови може да е небулозна. Но, можеби и да не е. Судот е времето па …, па еве на темава уште збор, два.
Како е залетан полицискиот министер во персонални креациит обвинети што му ги нафрла на обвинителот, што уште не согледува дека со таквиот каузален обвинителски метод, всушност, можеби токму него го пакува обвинителот.
За појасно, ако обвинението на обвинителот, како што тој самиот ептен инсистира, се темели врз каузалноста на пропустите на субјектите надлежни и одговорни во системот, последната карика на одговорните и надлежните во тој и таков системот, се сегашните носители на атрибутите “надлежен” и “одговорен”.
Значи, ланец надлежни и одговорни во кој како алки се влечат разно разни функционери меѓу кои, како најодговорни за безбедноста на теренот, по дефиниција се министрите на полицијата.
И по таа и таква системски каузална обвинителска линија наметната по идеја на власта или по идеја на обвинителството, сеедно, а за која уште отсега адвокатите како да си ги тријат рацете, многу е логично, обвинението, макар во некаква морална димензија, да заврши со актуелниот полициски министер.
Дали во процесот на истрагата обвинителот ја прифатил играта на власта, онаа од почетокот на овој текст “шири, шири …”, или пак тој стар обвинителски лисец самиот и’ ја наметнал за да и’ се одмазди за јавните бламирања што таа му ги приреди па во својата широко распослана и нели каузална мрежа обвинети на крајот, како сом на мрестење, практично самиот ќе си се улови и актуелниот шеф на македонската полиција, тоа останува да го потврди или да го негира претстојната судска процедура.
А дотогаш, дотогаш ќе остане неодговорено – каузална системска одговорност или истражна правно политичка местенка.