Зоран Иванов
Министерството за спорт објави дека ќе додели специјални признанија на врвните македонски спортиси ветерани.
Честитам, почитувам, поздравувам, поддржувам!
И не прашувам, зашто нема кого, но кажувам и се надевам дека соптственикот на просторов нема да ми забележи за оваа ептен субјективна узурпација.
Па еве:
Ние, од времето на таа Југославија, ние кои на таа тогашна заедничка држава како Македонци во која, да се биде во нејзината репрезентација, и да се биде репрезентативец во таа и таква југословенска конкуренција цела една декада, и да се биде репрезентативец од Македонија и да се биде и да се остане и Македонец во неа, и во една таква репрезентација и во една таква конкуренција да се биде репрезентативец во една меѓународно спортски ептен конкурентна држава, во државата на која ѝ носевме спортски резултати и спортски одличја, и ѝ освојувавме медали, но конкретно, ѝ носевме и на Македонија и спортски успеси и југословенски и меѓународни медали, ѝ носевме бележити постигнувања од престижни меѓународни и југословенки натпревари, дали и само поради тоа тогашно време, еве и сега и пак не’ ставаат на чекање.
Но добро, навикнавме. И, да си знаете и вие сегашните како и сите претходни дека постхумно, порачуваме, не важи.
За „корекции” веќе ви е предоцна.
Не би ви важеле. Не би ви важеле ама ич.
И не обидувајтесе да нѐ врбувате за да не ве обрукаме.
Не прифаќаме изнудени признанија.
Генерација сме таква, инаетлива.
Ништо на сила не можете да ни дадете. Резултатите не можете да ни ги земете. Ниту пак, од времето македонско да ги отргнете.
Тука, за ова, сме фит – фит.
И пак, капа долу за македонските спортски ветерани од времево на самостојна Македонија.
Тие треба и мора да си ги добијат признанијата на автономната држава.
Нив, ова време македонско, заслужено ексклузивно ги вгради во аналите на македонски спорт.
А за нас, за ние ветераните спортски претходни, …
Ех. Па со нас и зад нас е меморијата.
Нешто е и во архивите овдешни, југословенски и странски.
Но сето наше спортско е во времето. Тоа, времето, нема никогаш да го избрише паметењето за случувања во кои сме.
Исто е и со резултатите што ѝ ги даривме на Татковината.
Па, па ако некој некогаш праша – нас нѐ има таму.