Зоран Иванов
Ќе помине Трампизмот.
Кога тогаш, како и се’, ќе помине.
Ќе останат лузните.
Ќе остане горчливиот вкус за најгорделивите македонски цивилизациски достигања на “Нашата земја” и на “Мојата земја” која едно време беше понижувачки и ФИРОМ па принудно Северна ама сепак Македонија за сега во сред Америка безимено да стаса до Мојата и до Нашата.
И тоа онака препотентно Горделиво.
И сред таму, отаде барата, да соопштиме дека сме биле клучната европска крстосница за американскиот плин.
И да пропаднеме в земја од срам што се фалиме дека сме биле единствената држава која во Берлин им аплаудирала на трампистичните рафални плукања врз европските анти агресорски позиции.
Единствената европска.
Не аплаудирала нити Орбанова Унгарија.
Кажаното за најстариот универзитет, за калимерото со ЕУ, за лагите за идентитетот, за аплаузите за политиката која заговара геноцид во Газа, за поддршката за американско – руското рекетирање со укринските минерали, за дузината географско туристички дребулии и за сличните пикантерии, нема место ниту во фуснота на овој текст.
Но има уште толку колку да потсети дека во американското републиканско конзервативно интервју, нашиот Христијан Мицкоски на американската публика и` соопшти дека неговиот рејтинг и поддршка овде се идентични со рејтингот и поддршката на Доналд Трамп таму.
Ќе спласне триумфалистичната еуфорија. Неминовно ќе издиши зашто таквата политика во самата најава бескрупулозно гази врз цивилизациските достигања на независноста на државите и врз елементарните човекови права и слободи.
Ќе издиши макар што таа политика била американска.
Кога, тогаш таквите неоколонизми издишуваат, ама историјата ги памети.
Нам ќе ни остане лузната. Врз народот македонски и врз државата Македонија што во ова еуфорично политичко време, нејзиното актуелно водство еуфорично поддржувала насилни триумфалистички политики.
Историјата влече многу опашки од такви популизми.
Некои од нив и многу трагични.