Зоран Иванов
Уште вчера по веста дека Мицкоски го „добил“ Џабир на суд, се фатив за телефонот за пак, како и претходно во слични околности за Џабир и судот, да чкртнам ред, два од нога но, баталив.
Си велам што некој воопшто би имал потреба да го брани Џабир и тоа од кого, oд Христијан. Од човекот кој тужи јавност од една моќна политичка позиција како прв човек на моќната политичка партија и кој пресудата ја дочекува на уште помоќна позиција како премиер на Северна Македонија.
На Северна беше, нели? Премиер на Северна? Уште сме Северна, така? А вети и така стана премиер. За тоа ќе треба да се тужи но да се вратам на темата.
Значи, Дерала е тужен од човекот кој тужи од позиција на една своја времена позиција на моќ и на тон суета.
И тоа тужел за пишан збор. И тоа новинар на кој работното место му е јавност. И тоа е тужен за напишана мисла. И тоа тужителот имал можност за исправка, за демант, за мал милион поинакви цивилизациски, демократски, па и карактерни сатисфакции.
А за судот кој осудува новинар за негова работна обврска, за персоналот таму, за некои од нив посебно, другпат.
Tуку да завршам на темата.
Христијан Мицкоски тужел за изречена мисла. Ја одбрал највалканата варијанта, најпримитивната алатка за дисциплинирање јавноста од позиција на моќ. Од позиција на функција од која не му доликува да „добива“ новинар на суд. Посебно не со вакво, со два, нели, посто судство.
А можел да реагира лично со јавен збор. Барем тој, таква медиумска можност има во изобилие. Ќе испаднеше фраер. Вака …
Вака немам од кого да го бранам Џабир. Нема да реагирам што функционеро на суд го добил новинар. Нема смисла.
Дури, на Џабир ова му е уште една фина можност, и оваа пресуда за новинарска посветеност, да си ја архивира во папката во која си ги чуваа професионалните комплименти.