Не ми недостасува ништо. Освен баба. Мајката на мама, вели Јаздан Фајаз додека говори за неговиот живот. Како и на повеќето бегалци, неговиот живот е поделен на пред и по заминувањето.
-Не ми беше целта да зборувам за минатото. Јасно ми е дека мајката на Јаздан сигурно имала добри причини кога избегала од дома со своите три деца и дека тие не се должни јавно да зборуваат за овие причини, особено не за децата. Но, првото нешто што Јаздан ми го кажа кога го прашав за што би сакал да станува збор за филмот, поради што се запознавме, беа токму настаните што ги натераа да одлучат да стават крај на нивните досегашни животи.
Јаздан навидум е како секој тинејџер: Тој е насмеан, носи црни тесни фармерки, качулка и перјена јакна, мириса на парфем. Но, тој е сериозен, вреден и одговорен, како децата кои рано сфатија дека честопати се оставени сами да се грижат за себе и дека треба да се борат.
„4700 километри подалеку“ е филм за него, а го режираше Барбара Матејчиќ. За момче кое го организирало бегството на своето семејство на 15-годишна возраст, плашејќи се дека неговиот татко ќе и суди на неговата мајка и ќе се ожени со неговите деветгодишни сестри.
Не сакавме да снимаме документарен или долгометражен филм, тој беше создаден од архивски снимки, кои како симболична визуелна позадина, ја следат нарацијата на Јаздан.
Видеото и музиката ги потпишува Сања Бистришиќ, обработката на звукот е на Доринго, а филмот е направен во соработка со УНХЦР Хрватска и Агенцијата за бегалци на ООН.