Водечкото 111 место на земјава во корупција на Транспаренси интернешнл не може да радува, но секако дека изјавата на вице-премиерот за борба против корупција- Љупчо Николовски, е охрабрувачка, инспиративна, во целото дно.
Како тој вели- не е пораснот степенот на корупција, таква е само перцепцијата на граѓаните. Тоа е само трик со кој граѓаните жонглираат, некаква нивна необјаснива илузија, расплинати и неповрзани ставови, кои не можат да оформат зрело, разумно мислење, замајувачки погледи, кои не значат ништо, а кога и значеле воопшто? Сосема олеснувачка состојба дека ништо и не се случува- тогаш, кога ќе се стават климавите, несигурни позиции на граѓаните, вистинска утеха за вакви црни, тажни статистики.
Сосема е во право Николовски, апсолутно и непобедиво тој е во право, затоа што не е важно што мислат граѓаните, како ја третираат власта, институциите, системот, дупката во која сите пропаѓаме. Конечно, дали навистина сите сме пропаднале, некој надвиснал, или некој низ годиниве се искачил на врвовите. Од таму враќање нема, но, нека се сетат, треснување секако е многу можно, реално веројатно, очекувано и за жал, така изгледаат епилозите.
Различните судбини на власта и граѓаните не смеат да се мешаат, особено различноста на погледите, на личните перцепции за настаните и состојбите. Она што е исклучително и единствено важно, е каква е перцепцијата на власта за тоа дали има, ако воопшто има корупција, ве молам. Само тоа, и ништо друго не може да биде поважно. Граѓаните, нивниот став, нивното мислење, јасното осознавање и разбирање за тоа што им се случува ним, на државата, на власта, зошто би било, кога воопшто било критериум за напредок на едно општество?
Што може да има една власт од некаква си перцепција на некакви си граѓани? Може да има едно големо ништо, празнина и дупка во која на крајот самата власт ќе пропадне, онака како што Џон Стјуарт Мил ги предупреди, пред неколку века, токму за перцепцијата на граѓаните:
“Кога некој навистина заслужува доверба во неговиот суд, зошто е тоа така? Затоа што тој умот го држи отворен за критиката на неговите ставови и однесување. Затоа што неговата практика е да го сослуша сето она што може да се каже против него, од тоа да го прифати она што е правилно и себеси да се објасни, и на другите да им ја експлицира погрешноста на заблудата.
Ни најсветиот човек, се чини, дека не може да се здобие со посмртни почести додека не се чуе и не се оцени сето она што ѓаволот би можел да го каже за него.”