Во целата таа лакрдија на случајот Рекет, во исто време и ништо, и се е јасно од самиот почеток, така како што само може да изгледа и крајот.
Досега видовме една цела бркотница и гротескна претстава- некои се стромоглаво пропаднати ликови, други одамна сомнителни и докажано криминогени типови – Орце Камчев, Боки 13, Катица Јанева, Зоки Кичевскиот, за да следи понатаму и името на Фросина Ременски, па потоа да протрчаат и мајки и татковци накитени во бунди и Гучи топлинки, фатални жени и вистински љубови, којзнае се што нема во тој подземен арсенал.
Она што особено е неверојатно е фактот што сите овие, имаат некакви несоборливи докази, како што велат, за еден против друг, за еден против сите и обратно. Како веќе што раскажуваат, врескајќи и тонејќи се посигурно во сопствената темнина која ја граделе со гласно, перверзно уживање.
Така и може само да функционираат таквите судбини, како најдобрите примероци од тој вид: секој секому да му стане Пречесна Мајка, Животен Ментор, Промискуитетен Љубовник, Најдобра Другарка која за потребите на квизовите не знае она што сите знаат- како сите тие, вклучувајќи ја и неа- заработуваат пари, Подгрбавен Носач на Луј Витон чанти, Рачен бројач на ситни евра, Уважена Екселенција од Господин Човек, Помалку Уважен Слуга, Ладнокрвен Егзекутор, со средно име- роб, за крај.
Во основа, сите тие, или дел од нив, ќе се види во пресудата, јуришале како канализациски стаорци низ животот, кој наликува дури и денес на класично подземје, од кое не можат да се ослободат, затоа што се патолошки врзани за лепливите ходници и реата на парите, макар доаѓала и од смрдените извори на таа нивна дупка од живот без крај.
Но, погледнете ги- тие се особено горди на постигнатите отвори кои сами ги откопувале од таа канализација, сметајќи дека никој и не забележал што се сториле и на што се биле подготвени.
Во исто време, тие се длабоко навредени од можноста да бидат вкалупени во таа криминална дефиниција и само како такви запаметени, верувајќи наивно дека историјата ги лулка само оние со интегритет, чесност и добри манири. Така тие низ децениите биле принудени да се накитуваат и трупаат со медали исковани од сопствените раце.
Ставајќи маски на гнила буржоазија, за да не се почувствува реата на моралниот пад, овој остаток на груевизмот не значи дека е и последниот. Секој крај во оваа земја е и нов почеток, се додека не се истреби и последниот изданок, но потоа, следува нов ден- се додека и тој не изрти и даде нов плод, смрдлив и гнил, но со бескрајно длабоки корени. За жал, така изгледале сите борби за градење на држави, а така изгледа и нашата- зарем може поинаку?