Зошто амбасадорот во Вашингтон, Васко Наумовски воопшто би ја сретнал министерката за одбрана, Радмила Шеќеринска, за време на нејзината официјална посета на Пентагон?
Кому тоа би служело? Чија рака мора да остане во воздух додека се пружа? Што му е нему Шеќеринска? И воопшто, оваа земја?
Него го плаќаат граѓаните на оваа земја, но, за што, ве молам, за што точно? Да се среќава со непријателите? Со што заслужила Шеќеринска тој да ја поздрави?
Му го одзела друштвото, а тоа е најмилото, власта на ВМРО-ДПМНЕ, ги обзнанила нивните криминали, корупцијата, тортурите, го соголила Груевски, го втурнала во судските клупи, немал време да ја поднамести дури ни вратоврската, а следува ново судење, нови сведоци, нов ден, кој не е ни почеток, кому крајот му се ближи.
Зошто во такви околности Васко Наумовски би се тревожел за сопственото присуство, зарем не е погласно неговото отсуство. Зарем се не кажува, дека тој не сака, не може, не смее, сака да го снема од Земјинава топка, да не знае, да не биде тука, да не биде секако таму.
Сите сега се втерани во ќош- Груевски, Иванов, Јанкуловска, сега е и Наумовски, кој се не, колку уште не. Сега Наумовски самиот се пријави за сопствена истрага, со непојавувањето кај Шеќеринска.
Сега почнаа да му се накалемуваат прашања, нему испорачани, за него испечатени: Што тој воопшто работел во Вашингтон како амбасадор сиве овие години, дали има некој одговор. Кој има бенефит од тоа што тој бил и имал, што тој навистина бил и што се имал и поседувал, што правел со сето тоа.
Кому навистина му служел, за кои цели, за чии цел, под какви услови, за чија агенда, политика, на кои луѓе и на кои начини сето тоа го правел, има ли друга земја што е замешана.
Инструкцијата од Скопје а можеби и од некој друг град е добиена- тој не смее да покаже дека е запишан во книгата на постоење. Шеќеринска таа книга не ја познава, барем досега никој и не знаел за такви списи.
Во таквите табаци невидливите многу повеќе чинат нешта кои мора да бидат длабоко и сигурно сокриени, секако и нивниот лик, непостоечки. На нивните обриси никој не се сеќава, мора да било тоа одамна кога биле забележани, кој би ги паметел, кој би затворал очи за да се присети.
Сега, откако раката на Шеќеринска остана да лебди, сега дури неговиот лик, точните размери на физиономијата ќе бидат запаметени и заковани во меморијата. Васко Наумовски сега е впишан со особена педантност во едни други документи, поинаку обележани и испратени до сите кои мора да се заинтересирани за анализа и обработка.
Така тие приказни завршуваат- кога ќе си потпишете самите пресуда, како Наумовски, после не е ни веќе важно кој е начинот да завршите. Начини има многу, а крајот е ист, нималку елегантен, како што тоа обично бива.