За среќа, уривањето на Универзална сала не е само детонација на сите наши спомени, истории на една младост. Универзална ги надминува сите тие, за некои, тоа се патетични сеќавања за една монтажна, распадната од самиот почеток барака, која во самата форма нема никаква вредност, а оттука и се поставува под прашање и суштината.
Но, за некои други, пружила многу повеќе од потресено вртење на стари и пожолтени албуми, нивно физичко прелистување, како и мемориски премотувања во главата, пропратени со повремени воздивнувања.
За вторите, неустрашивите циници, кои студено ги примаат рафалните критики од сентименталниве плачковци, време е за нови, архитектонски чуда од дела, после кои барокот на Груевски од срам ќе се распадне самиот од себе.
За овие постмодерни гиганти од архитекти, тие лелеци на првата група која липа и кука над сеќавањата, се само бескорисни и бесмислени офкања, заради кои и иднината на оваа земја пропаѓа со векови, што секако дека може да се гледа и како точен заклучок, а зошто да не, ако решите да бидете широкогради во демократските вежби за компромис, дебата и дијалог.
Но, онаа прва група, популарно наречена од втората група како сентиментални будали, ако внимателно ја заслушате, ќе ви го разјаде црвот по нивните аргументи- главниот, ако може добро да се сфати, се состои од многу проста, едноставна поента- Универзална е идентитетот на сите нас.
Вторава група, со популарно име дадено од првата- нихилистички циници, се потсмева на емотивните испади на првата, на будалаштините кои ги чита и не може да поверува- на што се можат да бидат луѓето подготвени за да ја одбранат честа на една стара, дотраена, распадната и свисната барака, која зјаи и се клати празна веќе пет години. И тука, ако добро се размисли, овие аргументи можат да ве разјадат одвнатре и да не ви даваат мира со години.
Има и трета група, во кои како претставник се појавува архитектот Мартин Пановски, кој, очигледно дека има трпение и нерви за двете групи кои се во војна изминативе денови, но од друга страна, се чини дека никој нема намера, ниту време, ниту пак капацитет да го ислуша докрај. Колку што може да се подразбере од експертскиот јазик на Пановски, тој упорно се обидува да објасни дека архитектурата подразбира ислушување на две, пет и илјада мислења и на таков начин и ги гради своите ставови и одлуки.
Е, се разбира, тој претпоставувам дека знае и дека овие внимателно, рационално донесени одлуки на архитектите секогаш ќе бидат промашени за двете, екстремно спротивставени групи- сентименталните будали и нихилистичките циници, кои ќе продолжат со колнењата, пресметките и заривањето ножеви под појасите, како нивна усовршена специјалност.
Четвртата група е најомразената, доживувана секогаш во оваа земја како арогантна, себична, мрзелива и неспособна- тоа е претставникот на политиката, но внимавајте, во време на Груевски тешко дека можеше некој да помине неказнето ако само помисли да залепи некаква ваква етикета на кој било политичар.
Овојпат, политиката е во вид на градоначалникот на Скопје, Шилегов, кој каде и да се сврти, прима удари и потреси, се собираат парчиња од него, што и не е бескорисна вежба за еден политичар- со текот на времето ќе отрпне и еден ден ќе се разбуди, сфаќајќи дека му станало сеедно, и токму тогаш, ќе биде прогласен крај за него. Но, додека не дојде тој суден ден, тој денес мора да вели добредојде на сите разбеснети околу него што сакаат да го расчеречат. Се разбира, во име на демократијата, тој, доколку е доволно паметен, мора да ги прима разулавените скотови со насмевка на лицето, да глуми воодушевување што му прават чест, овие околу него, што завиваат како изобличени ѕверови. Растргнат од двете групи кои војуваат со тешка артилерија, во исто време е притиснат од онаа третата, групата на Пановски, која, после груевизмот, се очекува да биде водечката сила на разумот и компетентноста, наспроти претходното лудило на идентитетски, културен инжинеринг и геноцид, спроведуван од лажните, квази колеги на Пановски.
Обидите на Шилегов да балансира и да ги задоволи сите тешко дека ќе бидат остварливи, барем во демократија тоа не е никогаш можно, дури и кога се спроведуваат референдуми и избори, особено во оваа земја тоа е однапред прогласен дебакл. Откако се прогласуваат многу често за неважечки, фалсификувани, тие се непостоечки во главите на многумина и оттука, и не се признаваат, освен како ново, продолжено средство за нови напади, вербални војни и пресметки, бескрајни, до последниот здив.
Што и да се случи со Универзална, се чини дека крајот го предвиде Влатко Стефановски- “Не го чепкајте храмот каде што го имавме Реј Чарлс”.