Историјата на поганост во оваа мала, несакана и изгубена земја во својата бедотија не започнува со ужасните коментари овие денови за два настани, кои се само дел од нашите историски, мемориски сведоштва за примитивизмот и говорот на омраза кој се раѓа и негува секојдневно, низ годиниве наназад.
Но, околу последниве денови најпрво- се случија одвратните текстови и коментари за ќерката на Заев- како бил подготвен да ја продаде на Ципрас, за еден негов потпис на Преспанскиот договор. Потоа следуваа пресметките и обвинувањата за антисемитизам и фашизам околу (не)употребата на Давидовата ѕвезда во кабинетот на новата министерка Рашела Мизрахи.
Како се случи ова општество да стане одвратно, изопачено, бедно и крајно несреќно, што ни се случи низ сиве овие години, не е тешко да се дијагностицира.
Откако се појавија во годините наназад, во времето на владеењето на Груевски, записите за нашите и вашите, патриотите и предавниците, голготата започна. Хушкањата станаа секојдневниот оброк, омразата се зајакнуваше, се поттикнуваше, се охрабруваше и величеше, бесот кај медиумските касапски кучиња експлодираше секој ден.
Лепејќи ги нашите слики, на предавниците, низ студијата на Канал 5, педантно заковувани од раката на Миленко Неделковски, уживањето на мизерните започна. После тие документирани таргети за омраза, следуваше армија од гости, грижливо и соодветно финансиски наградувани за учеството и соучеството во продуцирањето на сета тага што ни се случуваше секојдневно.
Не беа тие сами, ниту осамени, ниту смалени, најмалку несакани- аплаузите на отворена сцена ги слушавме сите, кога се зацрвенуваа рацете во вестите на Латас, Ивона, Славица Арсова, Иван Мирчевски, кој сè не, како сè не.
Но, сето ова беше и богато наградувано- списоците со имиња за ставање на главите на клада со посебна страст ги презентираше тогашниот премиер Груевски, денешен меѓународен бегалец на правдата.
Се репродуцираа и мултиплицираа тие повици за линч, за бетонските плочи кои ни ги наменуваа нам, со имиња и презимиња, да не заборавиме, да се запамети. Социјалните медиуми станаа нивниот втор дом- доколку не ги вклучуваа сите телевизорите, ако не ги читаа весниците, ако замижуваа над фотографиите и бесниот повик да бидеме замолчени, спроведени, елиминирани.
Така и станавме општество на инвалиди во емоциите, така и сега се парчосуваат ќерките, ѕвездите, честа, милоста, човештината.
Не велам дека ова е нешто ново, невидено, нечуено во останатите земји. Се разбира дека потресите им се случуваат и денес, на позрелите демократии, но со една разлика. Тоа е онаму каде што владее правната држава, каде што се санкционира и казнува сè што излегува од рамките на елементарни цивилизациски вредности. Така може само да заврши нашиот срам во оваа држава.