Кога минатата година, некаде пролетта, професорот Светомир Шкариќ на Саемот на книгата ја промовираше својата книга “Научно толкување на Уставот на Македонија”, се собравме неколку изгубени, жедни души за можеби најважното, најсветото. Не, не мислам на Уставот на професорот.
На сите ни требаше само малку воздух, само малку слобода да дишеме и начин како да го слушнеме тивкиот професор, додека трештеше турбо-фолк музика однадвор, во некое тесно, загушливо собиче, со мизерно светло и озвучување, со микрофон и звучници кои откажуваа, со гласови кои го надвикуваа професорот, злокобни гласови кои го спречуваа неговиот Устав. Како Едгар Алан По, како црни гаврани надвиснати над нашата мизерија и понижување, како да не претставуваше Алан По таму сите нас и викаше очајнички: Никогаш повеќе! Nevermore!
Бевме засрамени од професорот од тоа како беше организирана промоцијата на неговото дело. Во истиот тој миг, додека завиваа звучниците, се прекршуваа и превиткуваа кривите столчиња, се боревме да слушнеме и видиме, додека се надвикуваше професорот и ни се наметнуваше бедата во која ќе беше промовирано неговото толкување за Уставот, тогаш се случи тоа.
Тогаш за миг излегов, за момент, како да знаев.
Баш тогаш, токму тогаш, доаѓаше премиерот, во официјална посета на Саемот на книгата.
Беа еден наспроти друг- сами, само тој и Уставот на Шкариќ. Беше време на одлука. Нагоре, после десетина скали можеше да се качи премиерот, таму каде што беше промоцијата, и долу, салата со илјадници луѓе, телохранителите, веројатно не удираа во мозок цеците и аца лукасите и – го задржа еден штанд со книги, каде застана. Никој не го спречи премиерот
да се качи по скалите.
Одлуката беше негова- тој или ние.
Ние бевме горе и професорот Шкариќ беше подготвен, иако се колебаше, тетураше и даваше отпор се околу него, иако професорот не надвикуваше некако и го совладуваше сиот тој безумен простор околу нас.
Да дојдеше премиерот, ќе го слушаше треперливиот глас на професорот во години, како се бори со воздухот кој си го одземавме едни на други, со крештавите гласови однадвор во песните, со сите овие години поминати во незнаење, несакање и забрани, но никогаш јалова борба, онаа од памтивек. Тука е и борбата за членот 16.
Ете затоа, забраната на Обвинителството да се објавуваат материјали од случајот Пуч за кои лидерот на опозицијата Заев е осомничен, е залудно потрошено време. Да дојдеше тогаш премиерот, ќе знаеше. Зошто се бориме за кислород и сепак сме горе, со Уставот на професорот Шкариќ. Надвиснат над премиерот, како Гавранот на Алан По.