Министерот Тодоров не мирува, само здравството стои. Неделата што измина повторно беше полна со разни случувања, се работи со полна пареа 24 часа 7 дена во неделата.
Овој пат, Зелениково беше во фокусот на вниманието. Таму е последниот „значаен “ проект во македонското здравство. Жителите на оваа општина добија педијатар. Работата е за фалење бидејќи педијатар ќе доаѓал да прегледува еднаш неделно, во петок од девет до 14 и 30 часот. За 600 деца во општина Зелениково, ќе доаѓа еднаш неделно педијатар на неколку часа. А, што правиме ако дете се разболи во понеделник? Ако има потреба од педијатар во вторник, среда? Како тоа го подигнуваат нивото на здравствените услуги со педијатар кој ќе доаѓа од детската болница во Козле само во петок? За 4000 жители од Зелениково и население кое гравитира од 15 населени мести од општина ќе има еден педијатар еднаш во неделата. На што ќе личи тоа? Како ќе се справува лекарот во сезона на грипови и респираторни вируси со толку деца? Дали ова значи дека ги растоваруваат болниците во Скопје и овие деца ќе мора да го чекаат тој единствен ден во неделата за преглед кај педијатар? Ако е така, тогаш која е функцијата на овој проект на Тодоров? Но и да не е, повторно која е поентата на сето ова. За да се сликаат со директорот од болницата во Козле, за уште еден „успешен“ проект?
Само да не излезе како со гинекологот од болницата во Чаир кој два до три пати неделно доаѓаше во поликлиниката во Шуто Оризари. И еве сега веќе не доаѓа. Толку од проектот на Тодоров. Околу 8000 жени од оваа општина се оставени без матичен гинеколог. Стимулацијата од 15 000 денари за лекарот што ќе сака да работи, која ја понуди Министерството за здравство не привлече ниту еден гинеколог со оглед на обемот на работа што го очекува таму. И така надвор од сите законски норми, жените, трудниците се оставени без матичен гинеколог кој, ако ништо друго во итни случаи треба да им даде упат до болница или да напише рецепти. Господ нека им е на помош на овие жени и родилки.
Деновиве министерот најави и подвижни аптеки во руралните населени места. Лековите ќе им ги испорачуваат дома на рака на луѓето по селата, така рече Тодоров. Во аптеките во главниот град, а и во другите градови во внатрешноста, лекови на рецепт има само во првите десет дена од месецот. Граѓаните сами си ги купуваат лековите, ги плаќаат од свој џеб бидејќи квотата во аптеките завршува во првите неколку дена од месецот. Тодоров не кажа дали ќе го реши овој проблем. Инаку, како ќе има лекови на рецепт и за пациентите во руралните средини. Која е поентата на проектот со подвижните аптеки, ако не се реши овој проблем кој не засега сите?
Сериозна е ситуацијата и во болниците. Таму ги нема неопходните лекови, медицински потрошен материјал, анестетици, протези, штрафови, конци. Како пациентите да се лекуваат во такви услови? За лекови зборуваме, не за чаршави и пижами кои ги нема. Зошто министерот не се обиде да го реши овој проблем? Која е смислата на сликањето и пуштањето во употреба на секој нов апарат, ако таму нема обичен лек за болка.
И на крајот на краиштата зошто мора да се појавува постојано пред камерите кога нешто се набавува, како да е некое светско чудо, а не нормална, тековна работа. Се разбира дека треба да има нови апарати и се што е потребно за подобри здравствени услуги. Но, со буџетите што ги имаат болниците, тешко можат да ги одржуваат апаратите. Еве, деновиве слушам на една од скопските клиники не работело ехото и пациентите биле праќани во друга болница, ама ехото не работело ниту таму. На крај, револтирани и измалтретирани пациентите отишле, си платиле ехо во приватна болница. Дали е тоа поентата на јавното здравство, пациентите да се пренасочуваат во приватни болници?
Прескапо платени апарати, а болниците немаат пари да ги платат поправките. До, тука е дојдена работата.
Што правиме со лековите за најтешко болните? Зошто во позитивната листа на лекови не е внесен ниту еден нов лек со години? Здруженијата на пациенти најавија дека ќе се обратат до сите институции и до политичките партии.
Каква е таа дискриминаторска политика кон болните од рак кои не можат до дојдат до неоходните лекови што одамна се користат во другите земји. Луѓе продаваат возила, земаат кредити, се задолжуваат кај лихвари за да можат да си ја купат терапијата која чини 2000 евра месечно. Болните од ретки малигни заболувања се оставени да умрат или се заковани за постела. За нив нема терапија ниту преку позитивната листа на лекови, ниту преку Програмата за ретки болести. Од страшно, пострашно!
Ете, така малку хронолошки да го потсетиме и му помогнеме на министерот за здравство каде да си ја насочи енергијата и какви мерки да преземе за доброто на пациентите. За да биде оправдана неговата функција и она што го работи. Се бараат трајни и ефикасни решенија, а не „проекти“кои не коштаат ништо, а се топат како првата снегулка. Пациентите што умираат без неопходните лекови ќе му бидат благодарни. А, и сите ние.