Feminist Punk Rock Riot by TECHNOLOGOS
Раното феминистичко движење во 90-тите, „немирната девојка“ (riot girrrl) инспирираше многу фанзини, постери и флаери. Сега некои од најдобрите примери се собрани во една книга, објавена од страна на независниот издавач „Феминистички Прес“.
Моли Њуман и Алисон Волф, јули 1991 година. Се што е потребно да се започне една контра-културна револуција се неколку листови А4, машина за пишување, фотокопир, маркер и некои стари списанија. Списанијата брзо се произведуваат и лесно се дистрибуираат.
Моли Њуман и Алисон Волф, јули 1991 година. Поделени по свирки и испратени до постојано зголемувачката мрежата на девојки, естетиката на најраните списанија беа секси и субверзивни, спојувајќи ги панкот и тинејџерите.
Трн 2 магазинот Кели Мари Мартин, 1992 година. Она што има тенденција да се заборави за „немирната девојка“ е тоа што таа истакна многу подземни културни фигури. Мартин напиша жестоки почитувања за уметникот и СИДА-активистот Дејвид Војнарович, кој почина истата година. Други списанија оддадоа почит на феминистичката поетка Одри Лорд, и активистката Ејми Картер, ќерката на поранешниот американски претседател.
Убиство во бикини бр. 2, околу 1991 година. Оваа многу репродуцирана слика на мажоретка ја доловува немирната девојка на естетски начин. Желбата за враќање на женственоста, подготвеноста да се покаже голата емоција, парталавите букви на рака.
Go-Go флаер, Кетлин Хана, 1991 година. Во светот пред интернетот, немирните девојки се ширеа главно преку хартија: флаери, списанија, налепници и писма. Создавање на простор за секаков вид девојки беше клучен чин.
Округот Оринџ флаер. Од конвенции и свирки на мали групи за поддршка, „Немирната девојка“ беше за градење на врски и солидарност меѓу тинејџерките. Понекогаш лабави, а понекогаш и цврсто врзани, колективи дејствуваа како простори за дискусија и организирање.
Саша Кејген. Иако до 1995 година движењето беше во самрак, производство на магазини стана значително поамбициозно. Насловната на „Cupsize“ ветува статии од типот „Ја изгубив мојата душа со постмодернизмот“ и „Вистината за ноќните луѓе“, а внатре има долга внимателна дискусија за улогата на медиумите во падот на „немирните девојки“.