Мелодијата можеше да се слушне за време на опсадат на Сараево некаде во 1993 година. Тројца мажи во еден ресторан, еден од ретките отворени за време на војната, пееа придружени од хармоника. Песната беше нежна и тажна. Никогаш нема да ги заборавам тие три минути во кои се сопре. Повеќе не ги слушавме рафалите на калашниковите, ниту пукањето. Ја слушавме само музиката.
Стогодишнината на Првата светска војна и одбележувањето што се одржува деновиве во Сараево беа прилика за да се сетам на оваа песна и да ја побарам на Гугл, Јутјуб. Песната се вика „Низамски растанак” и доаѓа од Србија во времето на Првата светска војна како почит на српските војници кои гинеле на фронтот.
Но, како и секогаш на Балканот, таму каде што се бореле војските и народите се мешале, потеклото на културното наследство секогаш е предмет на препирки и алат за сите национализми.
Според професорот Димитрије Големовиќ, професот на Музичката академија во Белград, песната се однесува на новата војска која ја организирала отоманската армија во 19 век. Оваа песна (или мелодијата) била користена во Србија за да се слави повлекувањето на отоманската армија од Белград во 1876 година како и од јужните региони – Ниш, Врање, Пирот, Лесковац) нешто подоцна.
Песната е преработена на модерен начин на почетокот на 20 век од страна на српската армија за да се слави одењето на војниците на фронт во Првата светска војна. Додадени се зборови кои евоцираат воено збогување. Песната имала голем успех. Добила и нови наслови како «Стани Радоје» или «Стани Алија» во Босна или « Кога одиш во војна».
Песната ја пееле српските војници и во војната од 1991 до 1995 година. Еден босански преведувач направил босанска верзија, муслиманска, со наслов «Шедиски растанак». Ова ги разбеснело српските националисти па и денес нема согласност за песната дотолку што многу интернет форуми биле затворени од модераторите поради националистичките дискусии.
Така, песната на босанските бранители на Сараево била – српска!
И покрај национализмот и војните, песните остануваат универзални.