Зарем за зборот Заев треба да се критикува? Зарем до таму стасавме ние? Зарем за оваа негова изјава треба да му се замерува: “Нема да дозволам неколку криминалци, еден суетен новинар и, да ми извини ЛГБТ заедницата, еден п…р да ја симнат оваа влада од власт”, говорејќи за аферата Рекет, во која главни ликови се Орце Камчев, Боки 13, Зоки Кичеец и Катица Јанева.
Зарем политичарите мора да знаат дека за нив- некој, некогаш, неважен, заборавен, одамна заминат како Конески отприлика им рекол- дека зборот треба “да се чува како добро врзан коњ”, зошто ако го пуштат, е, ако го пуштат, “зборот разоглавен, којзнае која луда глава ќе посака да го јава”.
Кој да се сети сега на тоа дека сè може да се случи со зборот, да ги задуши можеби, додека ги изговараат слоговите. Да ги засрами и протресе, кога веќе ќе биде кажан зборот, да ги сепне и замисли зборот.
Со зборот никогаш не е доцна- можете да го повлечете, да го зауздате, откако ќе ви побегне, да мислите дека можете да го избришите со гумичка.
Зошто Заев би се срамел од зборот п…р, зошто би се обидувал да поправи нешто што одамна не знаеме како да го подзакрпиме и потскриеме.
Зошто тој не би одел уште подлабоко и би ни ги затворил ушите да не слушаме како зборот откако е пуштен, тој само дополнително е зајаван и расфрлен насекаде. Затоа што, зошто по неговото извинување за зборот п…р, следеше по некој час ново објаснување- дека тоа било карактерна особина?
Затоа што тоа е вистина, ништо од ова и не е лага, затоа што примитивизмот е исто нашата карактерна особина, затоа што ние и не знаеме поинаку, затоа што и не е важно конечно што и кој ќе каже во оваа земја.
Затоа што ќе ви кажат дека се важни делата, па да, затоа што зборот е само обичен, редослед на букви. Затоа што ние ги расфрламе тие букви тука како сакаме и што сакаме со нив правиме.
Па што, тие, зборовите, немаат значење тука, затоа што сме примитивни, затуцани, прости, невоспитани, неотесани и груби, полу-планински, полу-племенски -да ми простите, но и не морате, и онака зборовите ништо никому тука не значат.
Еден новинар можеби не, но двајца сигурно
Не знам за останатите категории кои ги наброи Заев, ама еден новинар навистина може да сруши една влада, но за да биде посигурен падот, подобро е секогаш тоа да бидат двајца.
Сигурна сум дека ПР службата никогаш тоа нема да му го соопшти, не затоа што освен што таа служба и ова не го знае, туку едноставно ќе му објасни- затоа што зборовите ништо не значат, не служат никому, тие се само украс на хартиите кои се печатат, и на екраните од компјутерите кога светкаат и од телевизиските кутии кога се слушаат.
Ако некого засегнаа и сепнаа зборовите на Заев, тоа беа пред сè движењата за борба за правата, новинарските заедници и здруженија, тоа беше и претседателот Пендаровски. Затоа што во бесмислата, зборот сакале да го закротат, да му кажат на дека предалеку отишол, дека мора да се смири и да научи како без нив никаде нема да стигне.
Да знае зборот дека ова се некои други времиња, ова се обиди за некои други букви, распоредени со разум, одмереност, знаење, ум.
Ако некогаш се уплашите од зборот, така разлетан и без контрола, кога излетува од устата на некој политичар, замавнете го и вратете го онаму од каде што дошол- не затоа што тој збор за него говори или му припаѓа, никако не мислам на тоа, туку едноставно, затоа што тој политичар треба да го почувствува ударот кога ќе му се врати зборот.
Како одамна напишал еден писател, чие име не е важно, како и на ликовите, затоа што нели тоа се само безначајни зборови- главниот советник на кралот го прашува ликот околу кој се врти дејствието:
“Што читате, мој господару? Зборови, зборови, зборови.
Но, што прочитавте?”