Настрана сите други аргументи, Западот не треба воено да интервенира во Ирак.
Без оглед на она што може да се каже од страна на политичарите, ирачките или други, западна интервенција за да му помогне на Багдад во борбата против Исламската држава во Ирак и Сирија (ISIS) не претставува решение за сегашната криза, ниту пак работи кон идно решение.
Далеку од тоа: директна воена интервенција на една западна држава – дури и ако премиерот Нури ал-Малики тоа го бара – драматично ќе ја влоши ситуацијата и ИСИС, спротивно на она што про-интервенционистите може да кажат, неизбежно ќе води кон безизлезност.
Додека сите опции може, како Џон Кери што изјави оваа недела, да останат на маса во овој момент, некои се повеќе се склони кон “таков вид решение” од другите.
Навистина, се чини дека постои меѓународен консензус дека не постои апетит за западни “чизми на теренот” (покрај многу ограниченото присуство, за да се обезбедат национални средства).
Ако требаше да се случи каква било интервенција, според тоа, се чини веројатно дека ќе биде во форма на “насочени напади” од воздух – преку беспилотни летала, авиони или ракети. И се вели дека во тој случај, фокусот ќе биде исклучиво на “упориштата на ИСИС” со цел “да се минимизираат цивилните жртви.”
Настрана од реториката на политиката, сепак, Западната интервенција ќе ги зајакне пропагандните напори на ИСИС, за било каков напад неизбежно да убие или повреди муслимански цивили, без оглед на тоа колку добро тоа било планирано или колку имало добро разузнавање, кое стоело зад оваа одлука. Ова ќе биде добра вест за ИСИС.
Всушност, групата се потпира на нејзината способност да ги припише цивилните жртви на своите непријатели. Со тоа, го зајакнува изопачениот Џихад наратив на меѓународната политика и претставува можност да се претера во непостоечка “крстоносна закана” и да го бранат лажниот легитимитет на групата.
Накратко, колку повеќе цивили кои умираат, колку повеќе настани во Ирак може да се интернационализираат, толку поголем може да стане апелот на ИСИС. Овој ефект ќе биде грубо засилен ако би имало смртни случаи од рацете на САД или Велика Британија.
Ирачки волонтери за учество во војната против џихадистите и Сунитските- муслимански милитанти
Впрочем, еден од централните принципи на џихад нарацијата е т.н. “Војна на Исламот.” Преку оваа многу злоупотребувана парадигма, секој меѓународен ангажман во конфликтот, вклучувајќи ги Муслиманите, се користи од страна на џихадистите да го поткрепат своето секогаш бледо значење во модерниот свет.
Па дури и кога би се издвоиле овие аргументи погоре, ние се уште не можеме на било кој начин да го оправдаме интервенирањето против ИСИС во Ирак, но не и против Асад во Сирија.
Правилно или погрешно, ова ќе биде прочитано од страна на најранливиот доказ, а како непобитен доказ во регионот, дека Западот само интервенира кога сопствениот економски просперитет е во прашање. Зошто инаку би ги бранеле правата на цивилите тука, а не против Асад по неговата очигледна употреба на хемиско оружје?
Ирачки регрути
Западот мора да ја игнорира молбата на Багдад за воена помош. Ние не смееме да си играме во рацете на џихадистите.
Наместо тоа, ние мора да се фокусираме на хуманитарна помош за бегалците и дипломатски притисок врз Ал-Малики, за да го присилиме да преземе длабоки и далекусежни реформи.
На долг рок, единственото решение може да е политичко: Ирачките економски и политички маргинализирани Сунити треба да се вратат во процесот на донесување одлуки во Ирак.
Но, дури и ако не ни е место да спроведеме воена акција, не значи дека треба да се каже дека воената интервенција е категорично несоодветна. Навистина, ако ирачката национална армија не може да се повлече, јас би рекол тоа е апсолутно неопходно.
Сепак, тоа мора да биде во рацете на земјата со сунитско- муслиманско мнозинство , со цел да се дифузира наративот дека западните вооружени сили повторно ги напаѓаат Муслиманите. Ако една земја како Турција или Јордан делува против тоа, “Војната на исламот” како реторика на ИСИС нема да има ист импакт.
Ирачки борец против членовите на ИСИС
Оставајќи го својот оперативен и стратешки капацитет на регионалните играчи, фокусот на Западот треба да биде кон идеолошкото срце на ИСИС.
Ние треба да го поткопаме нејзиното најголемо реторичко средство: дека Муслиманите ширум светот, се под напад, од страна на “освојувачкиот” Запад. Ова може само да се постигне со политика на воздржаност.
Анализа: Си-Ен-Ен